WBMiP.III.3120.785.2023.JR
INDYWIDUALNA INTERPRETACJA PRAWA PODATKOWGEO
Prezydent Miasta Gdańska działając na podstawie art. 14j § 1 i § 3 w zw. z art. 14b, art. 14c i art. 14k § 1 ustawy z dnia 29.08.1997 r.- Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.), w zw. z art. 5 ust. 1 pkt. 2 ustawy z dnia 12.01.1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (t.j. Dz.U. z 2023 r. poz. 70 ze zm.), po rozpatrzeniu wniosku … z dnia … r. o udzielenie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu stosowania prawa podatkowego w indywidualnej sprawie stwierdza, iż stanowisko Wnioskodawcy, w sprawie oceny prawnej w odniesieniu do przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego w zakresie opodatkowania podatkiem od nieruchomości, „budynków (lokali) mieszkalnych oddawanych przez Wnioskodawcę w najem na cele mieszkaniowe według stawki przewidzianej w art. 5 ust. 1 pkt. 2 lit. a ustawy o podatkach i opłatach lokalnych” jest nieprawidłowe;
UZASADNIENIE
W dniu …r. (data wpływu do UM Gdańsk) … złożył wniosek o wydanie indywidualnej interpretacji prawa podatkowego. Wnioskodawca wskazał, że jest spółką prawa handlowego, która zamierza prowadzić działalność gospodarczą, polegającą na wynajmie lokali mieszkalnych w budynkach wielorodzinnych. Inwestycje będą zlokalizowane na terenie miasta Gdańska.
W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe. Wnioskodawca będzie oferował mieszkania na wynajem długoterminowy na cele mieszkalne – nawet na kilka lat, przede wszystkim osobom fizycznym. Mogą się zdarzyć sytuacje, że Wnioskodawca wynajmie niektóre lokale przedsiębiorcom, którzy będą oddawać lokale do korzystania swoim pracownikom, czy współpracownikom na cele mieszkaniowe tych osób. Niezależnie jednak od tego, czy najemcą będzie osoba fizyczna nieprowadząca działalności, czy też przedsiębiorca, w zawieranych umowach każdorazowo będzie znajdować się zastrzeżenie, że wynajmowany lokal mieszkalny może być wykorzystywany przez najemcę wyłącznie na cele mieszkaniowe jego lub osób, którym lokal jest udostępniany do faktycznego korzystania (np. pracownikom najemcy).
Budynki i lokale nie będą zajęte na prowadzenie działalności gospodarczej polegającej na świadczeniu usług krótkotrwałego zakwaterowania (np. apartamenty na dni, aparthotel, itp.), czy to przez samą Spółkę czy też najemców.
Inwestycje będą stanowić środki trwałe Spółki, przy czym przed przyjęciem danej inwestycji na środki trwałe może dojść do wydzielenia w niej samodzielnych lokali, w konsekwencji czego Wnioskodawca może przyjmować na stan środki trwałe w postaci lokali, a nie w formie całego budynku.
Budynki lub lokale w budynkach będą oznaczone w ewidencji gruntów i budynków jako budynki mieszkalne lub lokale mieszkalne w budynku mieszkalnym.
W niektórych inwestycjach będą mogły znajdować się również powierzchnie lub lokale komercyjne wykorzystywane przez najemców do prowadzenia działalności gospodarczej (np. parter budynku przeznaczony na lokale użytkowe). Nie zmieni to jednak klasyfikacji budynków, w których powierzchnie takie będą się znajdować – nadal w całkowitej powierzchni użytkowej budynku przeważać będzie powierzchnia mieszkalna, a same budynki będą wciąż klasyfikowane w ewidencji gruntów i budynków jako budynki mieszkalne.
W związku z planowanymi inwestycjami, Wnioskodawca, mający być właścicielem budynków (lub lokali mieszkalnych) powstałych w ramach inwestycji oraz podatnikiem podatku od nieruchomości w tym zakresie, powziął wątpliwość co do stawki podatku od nieruchomości, jaka będzie mieć zastosowanie przy opodatkowaniu tych budynków (lub lokali) oddawanych pod wynajem osobom fizycznym lub przedsiębiorcom na cele mieszkalne.
Wnioskodawca podkreślił, że przedmiotem złożonego wniosku jest ustalenie stawki podatku od nieruchomości właściwej dla powierzchni budynków lub znajdujących się w nich lokali mieszkalnych:
-mających powstać w ramach inwestycji na terenie miasta Gdańska,
-których właścicielem będzie Spółka, będąca jednocześnie podatnikiem podatku od nieruchomości z tego tytułu,
-które będą wynajmowane na cele mieszkaniowe, i dla których właściwym organem podatkowym będzie Prezydent Miasta Gdańska.
W związku z powyższym opisem zdarzenia przyszłego zadano następujące pytanie:
„Czy budynki (lokale) mieszkalne oddawane przez Wnioskodawcę w najem na cele mieszkaniowe będą podlegać opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości według stawki przewidzianej w art. 5 ust. 1 pkt 2 lit. a ustawy o podatkach i opłatach lokalnych”?
Wnioskodawca, przedstawiając własne stanowisko, w sprawie oceny prawnej zdarzenia przyszłego stwierdził, że:
-budynki (lokale) mieszkalne oddawane przez Spółkę w najem na cele mieszkaniowe, będą podlegać opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości według stawki przewidzianej w art. 5 ust. 1 pkt 2 lit. a ustawy o podatkach i opłatach lokalnych.
Uzasadniając swoje stanowisko Wnioskodawca wskazał, że zgodnie z art. 2 ust. 1 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych, dalej upol, opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości podlegają: grunty, budynki lub ich części oraz budowle lub ich części związane z prowadzeniem działalności gospodarczej.
Z kolei w myśl art. 3 ust. 1 upol podatnikami podatku od nieruchomości są osoby fizyczne, osoby prawne, jednostki organizacyjne, w tym spółki nie posiadające osobowości prawnej, będące m.in. właścicielami nieruchomości lub obiektów budowlanych.
Ponadto, zgodnie z art. 1a ust. 1 pkt 3 upol, grunty, budynki i budowle związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, to grunty, budynki i budowle będące w posiadaniu przedsiębiorcy lub innego podmiotu prowadzącego działalność gospodarczą, z zastrzeżeniem art. 2a. Zastrzeżenie to przewiduje, że do gruntów, budynków i budowli związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej nie zalicza się budynków mieszkalnych oraz gruntów związanych z tymi budynkami.
W art. 5 ust. 1 pkt. 2 upol ustawodawca przewiduje niższą stawkę podatku od nieruchomości dla budynków (lub ich części) mieszkalnych, natomiast wyższą dla budynków lub ich części związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej, a także budynków mieszkalnych lub ich części zajętych na prowadzenie działalności gospodarczej.
Z przytoczonych powyżej przepisów wynika, że wszelkie budynki, budowle i grunty będące w posiadaniu przedsiębiorcy lub innego podmiotu prowadzącego działalność gospodarczą, co do zasady są uznawane za związane z prowadzeniem takiej działalności. Niemniej jednak od zasady tej ustawodawca ustanowił istotny wyjątek, stwierdzając m.in. że do gruntów, budynków i budowli związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej nie zalicza się budynków mieszkalnych oraz gruntów związanych z tymi budynkami. Jednocześnie, jeśli budynki takie (lub ich części) nie są zajęte na prowadzenie działalności gospodarczej, wówczas podlegają opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości według stawki właściwej dla budynków (lub ich części) mieszkalnych, tj. wg stawki preferencyjnej.
Zdaniem Wnioskodawcy sformułowanie „zajęte na prowadzenie działalności gospodarczej” jest sformułowaniem zakresowo węższym niż sformułowanie „związane z prowadzeniem działalności gospodarczej”. Przesłanka „zajęcia na prowadzenie działalności gospodarczej” stanowi okoliczność faktyczną, a nie prawną. Tym samym nie ma znaczenia fakt braku wykorzystania nieruchomości na cele mieszkaniowe przez właściciela nieruchomości (będącego przedsiębiorcą) i wynajęcie lokalu innej osobie w ramach prowadzonej działalności, jeśli faktycznie lokal wykorzystywany jest na cele mieszkaniowe.
Przy ustalaniu, czy dany budynek lub jego część jest budynkiem mieszkalnym, zdaniem Wnioskodawcy, należy w pierwszej kolejności sięgnąć do normy wynikającej z art. 21 ustawy z dnia 12 maja 1989r. Prawo geodezyjne i kartograficzne (DZ.U. z 2020r., poz. 2052 ze zm.), w myśl której podstawą wymiaru podatków powinny być dane wynikające z ewidencji gruntów i budynków, co wielokrotnie było potwierdzane w wyrokach sądowych. Przykładowo Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 6 września 2016r. sygn. akt II FSK 570/16 wskazał, że co do zasady o sposobie klasyfikacji gruntów lub budynku dla celów podatkowych w podatku od nieruchomości decyduje ich funkcja wskazana w ewidencji gruntów i budynków. Do danych bezwzględnie wiążących organ podatkowy, przy wymiarze podatku od nieruchomości, zalicza się dane dotyczące przeznaczenia, funkcji, obszaru i granic działek gruntu, a także rodzaju zabudowy i powierzchni użytkowej położonych na tych gruntach budynków.
W przepisach upol brak jest legalnej definicji pojęcia budynków mieszkalnych lub ich części „zajętych na prowadzenie działalności gospodarczej”. Ustawa nie odsyła też w tym względzie do innych przepisów prawa. Dlatego, zdaniem Spółki, przy interpretacji tego pojęcia zasadne jest odniesienie się do jego znaczenia językowego.
Zgodnie ze Słownikiem Języka Polskiego PWN (http://sjp.pwn.pl/) pojęcie „zająć” oznacza „zapełnić sobą lub czymś jakąś przestrzeń lub powierzchnię”.
Takie podejście – zdaniem Wnioskodawcy - znajduje potwierdzenie w judykaturze. W wyroku z dnia 22.07.2009r. Naczelny Sąd Administracyjny, sygn. akt. II FSK 460/08 stwierdził: „Ażeby budynek mieszkalny mógł być opodatkowany stawką właściwą dla budynków związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej, musi być zajęty na prowadzenie działalności gospodarczej, a nie tylko znajdować się w posiadaniu przedsiębiorcy”.
Wnioskodawca podnosi, że w treści przepisów upol ustawodawca posługuje się również pojęciem obiektów „wykorzystywanych” do prowadzenia (na prowadzenie) działalności gospodarczej. Zatem trzeba przyjąć, że ustawodawca odróżnia znaczenie pojęć „zajęcie” oraz „wykorzystanie” i pojęcia te nie mogą być utożsamiane.
Zgodnie ze Słownikiem Języka Polskiego PWN czasownik „wykorzystać-wykorzystywać” oznacza m.in. „użyć czegoś dla osiągnięcia jakiegoś celu, zysku”. W tym kontekście, w ocenie Wnioskodawcy, użycie do osiągnięcia jakiegoś celu (np. zarobkowego) jest pojęciem szerszym od zajęcia, gdyż wykorzystanie przedmiotu do działalności nie wymaga jego fizycznego zajęcia, zapełnienia powierzchni, fizycznego użytkowania. Użycie do celów zarobkowego może również odbywać się w sposób pośredni, niewymagający zajęcia przez podatnika np. poprzez wynajem/dzierżawę obiektu podlegającego opodatkowaniu (jak w opisanym zdarzeniu przyszłym).
Na poparcie swojego stanowiska Wnioskodawca przytacza treść orzeczenia NSA z dnia 12.07.2023r., sygn. akt III FSK 250/23, w którym sąd stwierdza, że przesłanka „zajęcia na prowadzenia działalności gospodarczej” oznacza faktyczne (fizyczne) użycie obiektu do prowadzenia w nim działalności gospodarczej (np. biurowej). W przypadku zaś oddania nieruchomości w najem na cele mieszkaniowe najemcy należy uznać, że nieruchomość zostanie zajęta nie na prowadzenie działalności gospodarczej, lecz na cele mieszkaniowe.
Poprzez budynek mieszkalny (lub jego część) zajęty na prowadzenie działalności gospodarczej należy rozumieć sytuację, gdy dany budynek jest rzeczywiście (fizycznie) użytkowany do prowadzenia działalności, w szczególności:
- w obiekcie tym zlokalizowane zostały zasoby do prowadzenia działalności gospodarczej (przykładowo sprzęty i meble biurowe, urządzenia teleinformatyczne);
- czynności podejmowane w ramach działalności gospodarczej są faktycznie wykonywane z użyciem ww. zasobów przez jego faktycznych użytkowników (ekonomicznych posiadaczy nieruchomości).
Wnioskodawca przytoczył wyrok z dnia 22.07.2020r. Naczelnego Sądu Administracyjnego, sygn. akt II FSK 1089/20, w którym stwierdzono, że „przez budynki (grunty) zajęte na prowadzenie działalności gospodarczej należy rozumieć faktyczne wykonywanie konkretnych czynności, działań w budynku (gruncie) powodujących dokonanie zamierzonych celów lub osiągnięcie konkretnego rezultatu, w ramach prowadzonej działalności gospodarczej”. Podobnie uznał NSA w wyroku z dnia 28.10.2019r., sygn. akt II FSK 1652/19.
W związku z tym, analizowany przepis upol powinien być rozumiany tak, że budynki/lokale mieszkalne należące do przedsiębiorcy co do zasady opodatkowane są niższa stawką, natomiast na zasadzie wyjątku mogą podlegać opodatkowaniu wyższą stawką, gdy zostaną zajęte, tzn. fizycznie zagospodarowane i wykorzystane do działalności gospodarczej przez podmiot faktycznie korzystający z budynku. Tym samym, budynki/lokale mieszkalne, które będą należały do przedsiębiorcy i będą przezeń wykorzystywane do celów związanych z działalnością gospodarczą, ale nie będą fizycznie zajęte na prowadzenie działalności, powinny podlegać opodatkowaniu stawką przewidzianą dla budynków mieszkalnych i ich części. W konsekwencji, zdaniem Wnioskodawcy, wynajem lokali mieszkalnych osobom fizycznym do celów mieszkalnych (tzn. z przeznaczeniem na użytkowanie lokalu przez najemców dla zaspokojenia ich potrzeb mieszkaniowych), przy braku dysponowania nimi przez właściciela w celu prowadzenia działalności gospodarczej wyklucza spełnienie przesłanki zajęcia nieruchomości mieszkalnej na prowadzenie działalności gospodarczej, zawartej w art. 5 ust. 1 pkt.2 lit. b upol.
W ocenie Wnioskodawcy do uznania, że dany budynek mieszkalny lub jego część należący do przedsiębiorcy jest zajęty na prowadzenie działalności gospodarczej konieczne jest, aby rzeczywiście wykonywano w nim czynności, składające się na prowadzenie takiej działalności. Natomiast, gdy jest on wykorzystywany zgodnie ze swoim przeznaczeniem do zaspokajania potrzeb mieszkaniowych osób w nim zamieszkujących, to nie można mówić o jego zajęciu na prowadzenie działalności gospodarczej, lecz jedynie o zajęciu na cele mieszkaniowe.
Podsumowując swoje rozważania Wnioskodawca podtrzymuje swoje stanowisko, że będące przedmiotem wniosku budynki (lokale) mieszkalne należące do Spółki i oddawane w najem na cele mieszkaniowe powinny być opodatkowane podatkiem od nieruchomości według stawki wynikającej z art. 5 ust. 1 pkt.2 lit. a upol, tj. „od budynków lub ich części – mieszkalnych”.
Prezydent Miasta Gdańska po rozpatrzeniu przedmiotowego wniosku, w świetle obowiązującego stanu prawnego, wyjaśnia co następuje.
Zgodnie z art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 12.01.1991r. o podatkach i opłatach lokalnych zwana dalej upol, (t.j. Dz.U. z 2023 r. poz. 70 ze zm.), opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości podlegają: grunty, budynki lub ich części, budowle lub ich części związane z prowadzeniem działalności gospodarczej.
W świetle art. 3 ust. 1 ww. ustawy podatnikami podatku od nieruchomości są osoby fizyczne, osoby prawne, jednostki organizacyjne, w tym spółki nieposiadające osobowości prawnej, będące:
1) właścicielami nieruchomości lub obiektów budowlanych, z zastrzeżeniem ust. 3,
2) posiadaczami samoistnymi nieruchomości lub obiektów budowlanych,
3) użytkownikami wieczystymi gruntów,
4) posiadaczami nieruchomości lub ich części albo obiektów budowlanych lub ich części stanowiących własność Skarbu Państwa lub jednostki samorządu terytorialnego, jeżeli posiadanie:
a) wynika z umowy zawartej z właścicielem, Krajowym Ośrodkiem Wsparcia Rolnictwa lub z innego tytułu prawnego, z wyjątkiem posiadania przez osoby fizyczne lokali mieszkalnych nie stanowiących odrębnych nieruchomości,
b) jest bez tytułu prawnego, z zastrzeżeniem ust. 2.
Natomiast w myśl art. 1a ust. 1 pkt 3 upol grunty, budynki i budowle związane z prowadzeniem działalności gospodarczej – to grunty, budynki i budowle będące w posiadaniu przedsiębiorcy lub innego podmiotu prowadzącego działalność gospodarczą, z zastrzeżeniem ust. 2a.
Jednocześnie art. 1a ust. 2a pkt 1 cyt. ustawy stanowi, że do gruntów, budynków i budowli związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej nie zalicza się budynków mieszkalnych oraz gruntów związanych z tymi budynkami.
Na podstawie art. 5 ust. 1 upol rada gminy, w drodze uchwały, określa wysokość stawek podatku od nieruchomości. Jednakże ustawodawca określa maksymalne stawki dla poszczególnych kategorii budynków, w tym wyższe dla budynków związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz od budynków mieszkalnych i ich części zajętych na prowadzenie działalności gospodarczej, a niższe-preferencyjne dla budynków mieszkalnych.
Ustawa o podatkach i opłatach lokalnych wprost nie definiuje pojęć takich, jak przedsiębiorca i działalność gospodarcza.
W oparciu o przepisy ustawy Prawo przedsiębiorców, dalej upp (t.j. Dz. U. z 2021, poz. 162 ze zm., zwana dalej upp) należy wskazać, że przedsiębiorcą jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niebędąca osobą prawną, której odrębna ustawa przyznaje zdolność prawną, wykonująca działalność gospodarczą.
Z kolei, definiując pojęcie działalności gospodarczej w upol, ustawodawca odsyła do jego znaczenia sformułowanego w ustawie Prawo przedsiębiorców. Stosownie do art. 3 cyt. ustawy działalność gospodarcza to zorganizowana działalność zarobkowa, wykonywana we własnym imieniu i w sposób ciągły.
Art. 1a ust. 1 pkt 3 w cyt. ustawy zawiera definicję legalną pojęcia „związane” zgodnie, z którą przez grunty, budynki i budowle związane z prowadzeniem działalności gospodarczej rozumie się grunty, budynki i budowle będące w posiadaniu przedsiębiorcy lub innego podmiotu prowadzącego działalność gospodarczą, z zastrzeżeniem art. 1a ust. 2a upol.
Natomiast termin „zajęty” nie został zdefiniowany w upol. Użyty w art. 5 ust. 1 pkt. 2 lit. b zwrot „zajęty” oznacza, że dla zastosowania stawki właściwej dla budynków związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą konieczne jest spełnienie kryterium zajętości na prowadzenie działalności, a nie tylko posiadanie nieruchomości przez przedsiębiorcę. Uwzględniając powszechnie przyjęte w języku polskim znaczenie słowa „zajęty”, zgodnie ze Słownikiem Języka Polskiego PWN [wydanie internetowe, https://sjp.pwn.pl/sjp/zajac;2542516.html, dostęp 2.03.2022r.] pojęcie „zająć” oznacza m.in. „skorzystać z jakiegoś pomieszczenia lub urządzenia”, „zapełnić sobą lub czymś jakąś przestrzeń lub powierzchnię”, „wziąć coś w posiadanie”, „zacząć użytkować jakieś pomieszczenie”.
W świetle treści art. 21 ust.1 ustawy z dnia 17.05.1989 r. - Prawo geodezyjne i kartograficzne (t.j. Dz.U. z 2023r. poz. 1752 ze zm.) podstawę wymiaru podatków stanowią dane zawarte w ewidencji gruntów i budynków. Ewidencja jest podstawowym narzędziem służącym do weryfikacji przedmiotów opodatkowania: gruntów i budynków, stanowiących własność podatników, podlegających opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości. Znaczenie dla prawidłowego opodatkowania nieruchomości ww. podatkiem mają zapisy zawarte w przedmiotowej ewidencji dotyczące posiadanej przez budynek funkcji. Ewidencja ta jest urzędowym rejestrem, w którym uwidacznia się stosowne informacje dotyczące poszczególnych nieruchomości, a wypis z takiego rejestru jest dokumentem urzędowym. Jednocześnie powinna ona zawierać dane niezbędne do określenia rodzaju budynku. Przynależność budynku do odpowiedniej kategorii ustala się zgodnie z zasadami Klasyfikacji Środków Trwałych, prowadzonej na podstawie przepisów o statystyce publicznej (t.j. Dz.U. 2021, poz. 955 ze zm.).
W opisanym przez Wnioskodawcę zdarzeniu przyszłym przedmiotowe budynki, w których będą znajdować się lokale na wynajem stanowić będą budynki mieszkalne, zgodnie ze sposobem zakwalifikowania tych budynków według Klasyfikacji Środków Trwałych oraz ujęciem ich w ww. ewidencji jako budynek mieszkalny.
Jednakże należy stwierdzić, że nawet jeśli dany budynek figuruje w ewidencji gruntów i budynków jako mieszkalny, a pozostaje w posiadaniu przedsiębiorcy należy zastosować stawkę podwyższoną, w przypadku gdy budynek ten jest zajęty na prowadzenie działalności gospodarczej. Zastosowanie niższej stawki podatku w odniesieniu do budynku, znajdującego się we władaniu podatnika przedsiębiorcy nie następuje wyłączenie z tej przyczyny, że budynek, z uwagi na pełnioną przez niego funkcję użytkową, tj. zaspokojenie potrzeb bytowych jego mieszkańców, może zostać zakwalifikowany do kategorii budynku mieszkalnego. Istotą zastosowania niższej stawki podatku w odniesieniu do budynku mieszkalnego, stanowiącego składnik majątku przedsiębiorcy jest to, że mając taką cechę budynek nie pozostaje związany z prowadzoną działalnością gospodarczą (por. WSA we Wrocławiu z dnia 14.10.2021r., sygn. akt I SA/Wr 407/21). Pogląd ten znalazł odzwierciedlenie również w wyroku WSA w Gliwicach z dnia 15.01.2019r., sygn. akt I SA/Gl 912/19, w którym orzeczono, że „Z treści art. 5 ust. 1 pkt 2 lit. b upol nie wynika, aby zajęcie budynku mieszkalnego lub jego części na prowadzenie działalności gospodarczej było wykluczone w każdej sytuacji, kiedy budynek (jego część) jest zamieszkały. W sytuacji wypełnienia przez budynek (jego część) funkcji mieszkalnej wynika z tego, że udzielenie wynajmującym zakwaterowania przez przedsiębiorcę jest jednym z elementów składających się na prowadzenie przez najemcę (podatnika) działalności gospodarczej, polegającej m.in. na wynajmie mieszkań (ogólnie zakwaterowaniu), to wówczas funkcja mieszkalna budynku lub jego części, jako wynikająca z istoty działalności gospodarczej przedsiębiorcy, nie wyłącza możliwości ustalenia, że budynek mieszkalny lub jego część zostały zajęte na prowadzenie działalności gospodarczej."
Z powyższego wynika, że związek danej nieruchomości z prowadzeniem działalności gospodarczej oznacza także związek pośredni czy też potencjalny, umożliwiający przedsiębiorcy prawidłowe prowadzenie działalności gospodarczej i nie może być utożsamiany jedynie z działalnością faktyczną (wyrok WSA w Krakowie z dnia 18.12.2020r. sygn. akt I SA/Kr 935/22 /nieprawomocny/, wyrok NSA z dnia 15.12.2021r., sygn. akt III FSK 4061/21). Tak jest m.in. w przypadku budynków, w których przedsiębiorca czasowo nie prowadzi działalności lub wykonuje w nich prace remontowe, czy adaptacyjne. Art. 5 ust. 1 pkt 2 lit. b upol ustanawia jednakowe stawki podatku od budynków lub ich części związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej oraz od budynków mieszkalnych lub ich części zajętych na prowadzenie działalności gospodarczej
Zdaniem organu podatkowego - przedsiębiorca nie będzie musiał wyłącznie „fizycznie” wykorzystywać posiadany majątek. Bowiem ustawodawca użył sformułowania „zajętych na prowadzenie działalności gospodarczej”, a nie „w których jest prowadzona działalność gospodarcza”. Oznacza to, że do zastosowania stawki „zajętej z prowadzoną działalnością gospodarczą” wystarczy, żeby nieruchomość Wnioskodawcy służyła do prowadzenia określonego rodzaju działalności gospodarczej. Takie stanowisko wyraził też WSA we Wrocławiu z dnia 16.02.2022r. sygn. akt I SA/Wr 621/20: ”Zajęcie budynku na prowadzenie działalności gospodarczej zaistnieje nie tylko wtedy, gdy podatnik-przedsiębiorca wprost zajmie lokal lub lokale mieszkalne na swoją działalność, np. przeznaczając je na biuro, ale także wtedy, gdy podatnik taki z uwagi na rodzaj prowadzonej działalności będzie pośrednio wykorzystywał budynek mieszkalny do prowadzenia tej działalności, wynajmując je”. Następnie stanowisko to powielono w wyrokach WSA w Krakowie z dnia 18.12.2020r. sygn. akt I SA/Kr 935/22 /nieprawomocny/, WSA we Wrocławiu z dnia 14.10.2021r. sygn. akt I SA/Wr 407/21. Pogląd ten będzie miał zastosowanie także w przypadku zbywania budynków lub lokali, w ramach prowadzonej działalności gospodarczej (por. wyrok WSA w Krakowie z dnia 18.12.2020r. sygn. akt I SA/Kr 935/22 /nieprawomocny/).
W niniejszej sprawie przesłanką warunkującą zastosowanie dla budynków mieszkalnych stawki podatku, jak dla „budynków mieszkalnych i ich części zajętych na prowadzoną działalność gospodarczą” jest realizacja w nich działalności gospodarczej, tj. wynajmu budynków/lokali przez Wnioskodawcę. Powierzchnia budynków/lokali jest niezbędna przedsiębiorcy, aby mógł on zrealizować wyznaczony cel gospodarczy.
Z opisanego zdarzenia przyszłego wynika, że … jest przedsiębiorcą, którego przedmiotem prowadzonej działalności gospodarczej będzie wynajem i zarządzanie nieruchomościami.
Zajęcie nieruchomości - zdaniem organu - będzie realizowane poprzez wynajem przez Wnioskodawcę budynków/lokali mieszkalnych, stanowiących element przedsiębiorstwa. Istotą prowadzonej działalności gospodarczej będzie odpłatne świadczenie usług. Z tytułu zawartych umów najmu klienci będą wnosić opłaty, a uzyskany dochód z tego tytułu będzie podstawowym dochodem z prowadzonej działalności gospodarczej. Wnioskodawca w przedmiotowych budynkach/lokalach będzie prowadził własną, podstawową działalność gospodarczą. Z pespektywy Wnioskodawcy budynki/lokale nie będą służyć realizacji celu mieszkalnego, ale realizacji zamierzenia gospodarczego, jakim jest komercyjne wynajmowanie budynków/lokali mieszkalnych.
Jednocześnie przedmiotowe budynki/lokale mieszkalne będą stanowić środek trwały Wnioskodawcy. Oznacza to, że nieruchomości zostaną wprowadzone do ewidencji środków trwałych. Od ich wartości początkowej podmiot będzie miał prawo dokonywać - zgodnie z przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych - odpisów amortyzacyjnych oraz zaliczyć wydatki dotyczące budynków/lokali do kosztów uzyskania przychodów.
Przez aktywa trwałe, zgodnie z art. 3 ust. 1 pkt 12 i 13 ustawy z dnia 29.09.1994r. o rachunkowości (t.j. Dz.U. z 2021, poz. 217 ze zm.), rozumie się aktywa jednostki, które nie są zaliczane do aktywów obrotowych, a więc to kontrolowane przez jednostkę zasoby majątkowe o wiarygodnie określonej wartości, powstałe w wyniku przeszłych zdarzeń, które spowodują w przyszłości wpływ do jednostki korzyści ekonomicznych.
Dla zastosowania właściwej stawki podatku od nieruchomości kluczowe znaczenie będzie miał tu rodzaj prowadzonej działalności gospodarczej – świadczenie usługi odpłatnego, w tym długoterminowego, wynajmu nieruchomości, a tym samym znaczenie budynków/lokali mieszkalnych w osiągnięciu efektów tej działalności czyli osiąganie dochodów. Bowiem bez wykorzystania przedmiotowych budynków lub ich części Wnioskodawca nie będzie mógł zrealizować zamierzenia gospodarczego, a zatem opisane zdarzenie przyszłe potwierdza, że przedmiotowy budynek będzie zajęty na prowadzenie działalności. Zatem budynki/lokale, należące do Wnioskodawcy, jako składniki majątku przedsiębiorstwa będą wykorzystywane przez niego w sposób pośredni w prowadzonej działalności gospodarczej. Realizacja celów mieszkaniowych przez klientów wynajmujących budynki/lokale umożliwi Wnioskodawcy prawidłowe prowadzenie działalności gospodarczej.
Poprzez wynajem budynków/lokali w sposób zorganizowany, zarobkowy, ciągły oraz we własnym imieniu, Wnioskodawca wypełni przesłanki prowadzenia działalności gospodarczej. W sposób zawodowy i profesjonalny będzie on dokonywać obrotu gospodarczego nieruchomościami, w ramach prowadzenia działalności gospodarczej.
Ustawodawca nie zdefiniował w przepisach pojęcia „miejsca prowadzenia działalności”. W prawodawstwie unijnym, na potrzeby zharmonizowanego podatku VAT, zawarta została tylko definicja „stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.”
Zgodnie z art. 11 rozporządzenia wykonawczego NR 282/2011 ustanawiające środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.U.UE.L.2011.77.1): „Na użytek stosowania art. 44 dyrektywy 2006/112/WE „stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej” oznacza dowolne miejsce – inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika, o którym mowa w art. 10 niniejszego rozporządzenia – które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu odbiór i wykorzystywanie usług świadczonych do własnych potrzeb tego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.” Powyższy przepis dyrektywy został implementowany w art. 28b ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług. Przepis ten wprowadził generalną zasadę, że miejscem świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym usługobiorca posiada siedzibę działalności gospodarczej.
Z powyższej definicji wynika, że najistotniejsze zatem elementy decydujące o uznaniu określonej lokalizacji za miejsce prowadzenia działalności spółki, są stałość, zaplecze personalno-techniczne oraz zdolność do odbioru i wykorzystania usług świadczonych do własnych potrzeb. Miejscem prowadzenia działalności jest zatem miejsce, w którym działalność spółki jest faktycznie wykonywana.
Z kolei na podstawie wcześniej przytoczonej w interpretacji definicji działalności gospodarczej, zawartej w ustawie z dnia 29.08.1997 r.- Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.) i upp, za miejsce prowadzenia działalności można uznać punkty, filie czy oddziały, gdzie podejmowane są czynności stale lub dość często, w sposób powtarzający się i w których przedsiębiorca może generować powstawanie przychodów i kosztów.
Zgodnie z tym wskazane budynki i lokale będą stanowić dla Wnioskodawcy miejsce prowadzenia działalności gospodarczej. Budynki/lokale będą zajęte na potrzeby działalności gospodarczej jako miejsce, w którym faktycznie jest wykonywana działalność, nieruchomości te będą wykorzystywane do celów tej działalności i będą one niezbędne, aby zrealizować cele biznesowe.
Stanowisko organu podatkowego zostało potwierdzone w najnowszym orzecznictwie NSA i WSA. W ostatnim czasie wydano wyroki zgodne ze stanowiskiem zaprezentowanym w wydanej interpretacji, tj. wyrok NSA z dnia 23.01.2023r. sygn. akt II FSK 1511/19, II FSK 1252/19, 2064/19 oraz z dnia 15.09.2022r. sygn. akt III FSK 1878/21 i III FSK 975/21, wyrok WSA w Krakowie z dnia 18.12.2020r. sygn. akt 18.12.2020r., wyrok WSA w Łodzi z dnia 19.01.2021r. sygn. akt I SA/Łd 555/20, wyroki WSA w Krakowie z dnia 14.07.2022r. sygn. akt I SA/Kr 684/22 i 686/22, wyrok we Wrocławiu z dnia 16.02.2022r. sygn. akt I SA/Wr 621/20 i z dnia 14.10.2021r. sygn. akt I SA/Wr 407/21, wyrok WSA w Krakowie z dnia 2.02.2023r. sygn. akt 1197/22 i wyrok WSA w Gliwicach z dnia 15.01.2020r. sygn. akt 912/19.
Z powyższych też powodów organ nie uznaje za trafny argumentów Wnioskodawcy, przywołanych we wniosku poprzez wskazanie na treść wyroku NSA z dnia 12.07.2023r., sygn. akt III FSK 250/23. Nie można uznać, że orzeczenie to rozstrzyga w sprawach o analogicznym stanie faktycznym i prawnym. Bowiem w orzecznictwie sądów administracyjnych, jak wykazano wyżej aktualny i utrwalony jest też odmienny pogląd.
W wyżej przytoczonym wyroku sąd administracyjny uznał, że wynajem przez przedsiębiorcę budynków/lokali mieszkalnych w celu zaspokojenia podstawowych potrzeb mieszkaniowych osób trzecich i opodatkowanie ich wyższą stawką podatku jako zajętych na prowadzenie działalności gospodarczej jest trudne do zaakceptowania ze względów społecznych.
Organ podatkowy nie zgadza się z tym poglądem. Cena najmu nieruchomości, w tym przeznaczonej na zaspokojenie potrzeb mieszkalnych, nie jest zależna od wysokości podatku od nieruchomości. Bowiem ceny te kształtuje wyłącznie rynek nieruchomości w zależności od popytu i podaży. Ustalenie w niniejszym przypadku stawki podatku na niższym poziomie niż stawka podatku dla budynków mieszkalnych lub ich części zajętych na prowadzenie działalności gospodarczej nie spowoduje, że cena najmu dla najemcy będzie niższa, tylko że zysk przedsiębiorcy, który wynajmuje nieruchomości będzie wyższy.
Poza tym przedsiębiorcy prowadzący działalność gospodarczą, w zakresie najmu nieruchomości budynków/lokali mieszkalnych, będą znajdować się w sytuacji uprzywilejowanej w stosunku do przedsiębiorców, którzy prowadzą działalność gospodarczą w zakresie wynajmu nieruchomości, nie będących mieszkalnymi (np. lokalami niemieszkalnymi). Powyższe – zdaniem organu - będzie stanowiło nieuzasadnioną pomoc publiczną i tym samym będzie naruszało art. 107 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (Dz. Urz. UE C 262 z 19.07.2016r.). Zgodnie z treścią cyt. przepisu wsparcie dla pomiotu prowadzącego działalność gospodarczą podlega przepisom dotyczącym pomocy publicznej, jeżeli jednocześnie spełnione są wszystkie następujące warunki: beneficjentem pomocy jest przedsiębiorca, udzielane jest przez państwo lub ze środków publicznych, przedsiębiorstwo uzyskuje przysporzenie na warunkach korzystniejszych od oferowanych na rynku, ma charakter selektywny (uprzywilejowuje określone przedsiębiorstwo lub przedsiębiorstwa albo produkcję określonych towarów), grozi zakłóceniem lub zakłóca konkurencję oraz wpływa na wymianę handlową między państwami członkowskimi UE.
W celu rozstrzygnięcia, czy konkretne wsparcie finansowe stanowi pomoc publiczną w rozumieniu art. 107 ust. 1 TFUE, należy oceniać, czy zostały spełnione w konkretnym przypadku łącznie wszystkie wymienione przesłanki.
Zatem przedsiębiorcy wynajmujący nieruchomości, opodatkowane stawką podatku budynki lub ich części mieszkalne, znajdować się będą w uprzywilejowanej (korzystniejszej ekonomicznie) sytuacji od podmiotów wynajmujących nieruchomości opodatkowane stawką podatku budynki lub ich części związane z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz budynki lub ich części zajęte na prowadzenie działalności gospodarczej. Powyższe wskazuje na to, że korzystanie przez przedsiębiorców z obniżonej stawki podatku na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 2 lit. a upol stanowić może pomoc publiczną w toku prowadzonej działalności gospodarczej, a więc korzyść dla przedsiębiorcy w postaci obniżenia kosztów, która grozi zakłóceniem konkurencji na rynku wewnętrznym UE, a w konsekwencji może wpływać na wymianę handlową pomiędzy państwami członkowskimi.
Podatek od nieruchomości jest podatkiem majątkowym. Zgodnie z przepisami podatnikiem podatku od nieruchomości będzie Spółka jako właściciel budynków/lokali, prowadząca w nim działalność gospodarczą, polegającą na wynajmie budynków/lokali osobom fizycznym lub przedsiębiorcom. Ustawodawca uznał, że majątek, który jest związany z prowadzoną działalnością gospodarczą, powinien być opodatkowany w sposób bardziej restrykcyjny niż majątek, który związku z taką działalnością nie wykazuje. Zróżnicowanie stawek podatku od nieruchomości pozostaje w związku z celami, którym służy majątek nieruchomy znajdujący się we władaniu podatnika. Ustawodawca stosuje wyższą stawkę podatku w sytuacji, gdy uznaje, że jest to majątek służący celom gospodarczym podatnika, w tym stanowi źródło przychodu, a w konsekwencji zysku podatnika z tej działalności. Powyższe dotyczy również - zdaniem organu podatkowego – budynków przeznaczonych lub zajmowanych na cele mieszkalne, a związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą.
Odnośnie argumentu - przywołanego we wniosku na str. 9 – organ wskazuje, że na podstawie art. 659 ust. 1 Kodeksu cywilnego (t.j. Dz.U. z 2023r., poz. 1610 ze zm.) przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz. Strony zawierające umowę mogą ułożyć stosunek prawny według swego uznania (art. 3531 kc). Właściciel nieruchomości może zatem dowolnie ustalić należności w ramach zawieranej umowy najmu, obciążając najemcę określonymi w umowie kosztami używania nieruchomości, w tym podatkiem od nieruchomości. Jednak wewnętrzne porozumienie pomiędzy wynajmującym a najemcą, na mocy którego najemca jest zobowiązany do pokrycia ekonomicznych kosztów podatku od nieruchomości, nie wywołuje skutków podatkowych. Najemca nie staje się podatnikiem podatku od nieruchomości. Przywołane stosunki cywilnoprawne nie są i nie mogą być też podstawą regulacji wysokości podatku od nieruchomości.
Z drugiej strony organ podkreśla, że stosownie do art. 15 przepisów ustawy o podatku dochodowym, dalej UPDOP, (t.j. Dz.U. 2022r., poz. 2587 ze zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Kosztami uzyskania przychodów są te wydatki, które wykazują bezpośredni lub pośredni związek z przychodami podatnika, osiąganymi w roku podatkowym i pomniejszają dochód podlegający opodatkowaniu. Wyżej cytowana ustawa nie wyłącza możliwości zaliczenia do kosztów podatkowych obciążeń publicznoprawnych, a podatek od nieruchomości, wykazuje związek z przychodami podatnika, bowiem, stanowi obowiązkowe, publicznoprawne świadczenie, niezbędne do prawidłowego i zgodnego z prawem korzystania z obiektów, które wykorzystywane są w prowadzonej działalności gospodarczej. Tym samym, ze względu na związek z przychodami, podatek od nieruchomości może zostać uznany przez przedsiębiorcę za koszt podatkowy w rozumieniu art. 15 ust. 1 UPDOP.
Ponadto na potwierdzenie swojej tezy, Wnioskodawca wskazuje inne tytuły podatkowe (podatek od towarów i usług, podatek od czynności cywilnoprawnych) oraz instrumenty finansowe (tzw. bezpieczny kredyt hipoteczny 2%), które potwierdzać mają, że polski system podatkowy wspiera branżę budownictwa mieszkaniowego, jako tę dziedzinę działalności gospodarczej, która zaspakaja jedną z podstawowych, społecznie istotnych potrzeb. W odniesieniu do powyższych argumentów organ podatkowy zaznacza, że:
- obniżona stawka podatku VAT przeznaczona jest dla usług budowlanych, dotyczących etapu budowy i remontu budynku, a nie jego zamieszkania;
- zwolnienie z podatku VAT wynajmu nieruchomości o charakterze mieszkalnym dotyczy zarówno osób fizycznych, jak i prawnych, przy czym jest to uprawnienie dla przedsiębiorców (jeśli nie przekraczają w skali roku limitu 200.000 zł obrotu), którzy w przypadku nie skorzystania z tej preferencji, stosują stawkę 23% VAT, a następnie mają prawo do odliczenia VAT. Ponadto zwolnienie to nie będzie miało zastosowania w każdym przypadku, w tym, gdy najem odbywa się przez pośrednika wynajmującego nieruchomość w imieniu właściciela. W praktyce problematyczne jest również uprawnienie do ww. zwolnienia w przypadku najmu nieruchomości innej firmie, na potrzeby mieszkaniowe pracowników. W kwestii tej wydane zostały interpretacje indywidualne odmiennie rozstrzygające to zagadnienie.
- zwolnienie z podatku od czynności cywilnoprawnych dotyczy osób fizycznych, które po raz pierwszy nabywają na własność dom lub lokal na rynku wtórnym;
- tzw. bezpieczny kredyt hipoteczny 2% udzielany jest osobom fizycznym na pierwsze nabycie nieruchomości na własność.
Rozwiązania te mają w założeniu ułatwić osobom fizycznym (w tym rodzinom) finansowanie zakupu własnej nieruchomości na cele mieszkalne, poprzez jednorazowe obniżenie kosztów, ponoszonych przez przyszłych właścicieli nieruchomości. Jednakże przywołane preferencje podatkowe dotyczą - zdaniem organu - poszczególnych rozwiązań prawnych, a nie całości systemu obejmującego problematykę mieszkalnictwa. Nie oznaczają także automatycznego zastosowania do innych obciążeń podatkowych ponoszonych przez przedsiębiorców. Budowa budynków/lokali przez przedsiębiorcę z przeznaczeniem na sprzedaż lub wynajem nie jest też równoznaczna z wypełnianiem luki w realizacji przez państwo zadań wykonywanych w ramach polityki społecznej. Bowiem głównym założeniem prowadzenia przedsiębiorstwa, niezależnie od przedmiotu działalności gospodarczej, w tym wynajem nieruchomości, jest osiąganie zysków.
Ponadto w uzasadnieniu wniosku Wnioskodawca powołał się na wydane interpretacje indywidualne przez Prezydenta Miasta Gdańska z 2017r., sygn. WBMiP-III.3120.2017.ZT oraz Prezydenta Miasta Poznania z dnia 21.11.2020r., sygn. Fn-XIV.310.4.2020. W tym miejscu należy wskazać, że w wyroku z dnia 27.06.2019r., sygn. akt II FSK 2372/17 Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził, że „wydanie interpretacji załatwia tylko daną sprawę interpretacyjną, polegającą na udzieleniu informacji o stosowaniu i wykładni prawa podatkowego, co samoistnie nie oddziałuje bezpośrednio na prawa i obowiązki zainteresowanego uzyskaniem interpretacji. Interpretacja zaczyna działać w obszarze praw i obowiązków podmiotu materialnego prawa podatkowego, jeżeli ten do niej się zastosuje”. Ponadto zgodnie z poglądem wyrażonym w wyroku WSA w Łodzi z dnia 7.05.2019r., sygn. akt I SA/Łd 27/19 „wnioskodawca ma uprawnienie do uzyskania od organu podatkowego interpretacji prawa podatkowego w każdej indywidualnej sprawie, która ma kształtować jego prawa i obowiązki na gruncie określonej regulacji podatkowej. Możliwość uzyskania interpretacji indywidualnej prawa podatkowego odnosi się więc do stanów faktycznych przedstawionych przez wnioskodawcę, co do których wykładnia znajdujących w nich zastosowanie przepisów podatkowych może rzutować na prawidłowe rozliczenie wnioskodawcy w ramach danego podatku”.
W dniu 4.03.2022r. Prezydent Miasta Gdańska wydał interpretację indywidualną, w której stwierdził, że budynki/lokale mieszkalne oddawane przez przedsiębiorcę w najem na cele mieszkaniowe nie będą podlegać opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości według stawki przewidzianej w art. 5 ust. 1 pkt 2 lit. a upol.
Mając powyższe na uwadze organ podatkowy podkreśla, że przytoczone przez Wnioskodawcę interpretacje indywidualne zostały wydane w indywidualnych sprawach w oparciu o wskazany stan faktyczny oraz kształtują prawa i obowiązki wyłącznie ich Wnioskodawców.
W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy, iż budynki (lokale) mieszkalne oddawane przez … w najem na cele mieszkaniowe będą podlegać opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości według stawki przewidzianej w art. 5 ust. 1 pkt 2 lit. a upol należy uznać za nieprawidłowe.
Niniejsza interpretacja udzielona została w oparciu o przepisy prawa podatkowego obowiązujące na dzień wydania interpretacji przez organ podatkowy i dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę.
Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego oraz do przedstawienia własnego stanowiska w sprawie oceny prawnej tego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Wnioskodawca ponosi ryzyko związane z ewentualnymi błędem lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu zdarzenia przyszłego. Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego, podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu opisu sprawy przedstawionego we wniosku, udzielona interpretacja traci swą aktualność.
W myśl art. 14na w związku z art. 119a ustawy Ordynacja podatkowa ochrona wynikająca z indywidualnych interpretacji prawa podatkowego jest wyłączona w zakresie stosowania klauzuli przeciwko unikaniu opodatkowania.
POUCZENIE
Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, Aleja Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk. Zgodnie z przepisami ustawy z dnia 30.08.2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz.U. z 2023r. poz. 1634 ze zm.) skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego wnosi się w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a. Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi na adres: Prezydent Miasta Gdańska, ul. Nowe Ogrody 8/12, 80-803 Gdańsk.