WBMiP-III.3120.135.2022.JR

INDYWIDUALNA INTERPRETACJA PRAWA PODATKOWEGO

Prezydent Miasta Gdańska działając na podstawie art. 14j § 1 i § 3 w zw. z art. 14b, art. 14c i art. 14k § 1 ustawy z dnia 29.08.1997 r.- Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021r. poz. 1540 ze zm.), w zw. z art. 5 ust. 1 pkt. 2 ustawy z dnia 12.01.1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (Dz.U. z 2019 r. poz. 1170 ze zm.), po rozpatrzeniu wniosku ………… z dnia ……………… r. o udzielenie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu stosowania prawa podatkowego w indywidualnej sprawie stwierdza,

iż stanowisko Wnioskodawcy, w sprawie oceny prawnej w odniesieniu do przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego w zakresie opodatkowania podatkiem od nieruchomości,

„budynków (lokali) mieszkalnych oddawanych przez Wnioskodawcę w najem na cele mieszkaniowe według stawki przewidzianej w art. 5 ust. 1 pkt. 2 lit. a ustawy o podatkach i opłatach lokalnych” jest nieprawidłowe;

UZASADNIENIE

W dniu ………………r. (data wpływu do UM Gdańsk) …………………… złożył wniosek o wydanie indywidualnej interpretacji prawa podatkowego. Wnioskodawca wskazał, że jest spółką prawa handlowego, która zamierza prowadzić działalność gospodarczą polegająca na  wynajmie lokali mieszkalnych w budynkach wielorodzinnych.  Inwestycje będą zlokalizowane na terenie miasta Gdańska.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe. Wnioskodawca będzie oferował mieszkania na wynajem długoterminowy na cele mieszkalne – nawet na kilka lat, przede wszystkim osobom fizycznym. Mogą się zdarzyć sytuacje, że Wnioskodawca wynajmie niektóre lokale przedsiębiorcom, którzy będą oddawać lokale do korzystania swoim pracownikom czy współpracownikom na cele mieszkaniowe tych osób. Niezależnie jednak od tego, czy najemcą będzie osoba fizyczna nieprowadząca działalności czy też przedsiębiorca, w zawieranych umowach każdorazowo będzie znajdować się zastrzeżenie, że wynajmowany lokal mieszkalny może być wykorzystywany przez najemcę wyłącznie na cele mieszkaniowe jego lub osób, którym lokal jest udostępniany do faktycznego korzystania (np. pracownikom najemcy).

Budynki i lokale nie będą zajęte na prowadzenie działalności gospodarczej polegającej na świadczeniu usług krótkotrwałego zakwaterowania (np. apartamenty na dni, aparthotel, itp.), czy to przez samą Spółkę czy też najemców.

Inwestycje będą stanowić środki trwałe Spółki, przy czym przed przyjęciem danej Inwestycji na środki trwałe może dojść do wydzielenia w niej samodzielnych lokali, w konsekwencji czego Wnioskodawca może przyjmować na stan środki trwałe w postaci lokali, a nie w formie całego budynku.

Budynki lub lokale w budynkach będą oznaczone w ewidencji gruntów i budynków jako budynki mieszkalne lub lokale mieszkalne w budynku mieszkalnym.

W niektórych inwestycjach mogą znajdować się również powierzchnie lub lokale komercyjne wykorzystywane przez najemców do prowadzenia działalności gospodarczej (np. parter budynku przeznaczony na lokale użytkowe). Nie zmieni to jednak klasyfikacji budynków, w których powierzchnie takie będą się znajdować – nadal w całkowitej powierzchni użytkowej budynku przeważać będzie powierzchnia mieszkalna, a same budynki będą wciąż klasyfikowane w ewidencji gruntów i budynków jako budynki mieszkalne.

W związku z planowanymi Inwestycjami, Wnioskodawca jako mający być właścicielem budynków (lub lokali mieszkalnych) powstałych w ramach Inwestycji oraz podatnikiem podatku od nieruchomości w tym zakresie, powziął wątpliwość co do stawki podatku od nieruchomości, jaka będzie mieć zastosowanie przy opodatkowaniu tych budynków (lub lokali) oddawanych pod wynajem osobom fizycznym lub przedsiębiorcom na cele mieszkalne.

Wnioskodawca podkreślił, że przedmiotem złożonego wniosku jest ustalenie stawki podatku od nieruchomości właściwej dla powierzchni budynków lub znajdujących się w nich lokali mieszkalnych:

-mających powstać w ramach inwestycji na terenie miasta Gdańska,

-których właścicielem będzie Spółka będąca jednocześnie podatnikiem podatku od nieruchomości z tego tytułu,

-które będą wynajmowane na cele mieszkaniowe, i dla których właściwym organem podatkowym będzie Prezydent Miasta Gdańska.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

„Czy budynki (lokale) mieszkalne oddawane przez Wnioskodawcę w najem na cele mieszkaniowe będą podlegać opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości według stawki przewidzianej w art. 5 ust. 1 pkt 2 lit. a ustawy o podatkach i opłatach lokalnych”?

Wnioskodawca przedstawiając własne stanowisko w sprawie oceny prawnej zdarzenia przyszłego stwierdził, że:

-budynki (lokale) mieszkalne oddawane przez Spółkę w najem na cele mieszkaniowe będą podlegać opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości według stawki przewidzianej w art. 5 ust. 1 pkt 2 lit. a ustawy o podatkach i opłatach lokalnych.

 Uzasadniając swoje stanowisko Wnioskodawca wskazał, że zgodnie z art. 2 ust. 1 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości podlegają: grunty, budynki lub ich części oraz budowle lub ich części związane z prowadzeniem działalności gospodarczej.

Z kolei w myśl art. 3 ust. 1 upol podatnikami podatku od nieruchomości są osoby fizyczne, osoby prawne, jednostki organizacyjne, w tym spółki nie posiadające osobowości prawnej, będące w m.in. właścicielami nieruchomości lub obiektów budowlanych.

Ponadto, zgodnie z art. 1a ust. 1 pkt 3 upol grunty, budynki i budowle związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, to grunty, budynki i budowle będące w posiadaniu przedsiębiorcy lub innego podmiotu prowadzącego działalność gospodarczą, z zastrzeżeniem art. 2a. Zastrzeżenie to przewiduje, że do gruntów, budynków i budowli związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej nie zalicza się budynków mieszkalnych oraz gruntów związanych z tymi budynkami.

W art. 5 ust. 1 pkt. 2 upol ustawodawca przewiduje niższą stawkę podatku od nieruchomości dla budynków (lub ich części) mieszkalnych, natomiast wyższą dla budynków lub ich części związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej, a także budynków mieszkalnych lub ich części zajętych na prowadzenie działalności gospodarczej.

Z przytoczonych powyżej przepisów wynika, że wszelkie budynki, budowle i grunty będące w posiadaniu przedsiębiorcy lub innego podmiotu prowadzącego działalność gospodarczą, co do zasady są uznawane  za związane  z prowadzeniem takiej działalności. Niemniej jednak od zasady tej ustawodawca ustanowił istotny wyjątek stwierdzając, m.in. że do gruntów, budynków i budowli związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej nie zalicza się  budynków mieszkalnych oraz gruntów związanych z tymi budynkami. Jednocześnie, jeśli budynki takie (lub ich części) nie są zajęte na prowadzenie działalności gospodarczej, wówczas podlegają opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości według stawki właściwej dla budynków (lub ich części) mieszkalnych, tj. wg stawki preferencyjnej.

Przy ustalaniu, czy dany budynek lub jego część jest budynkiem mieszkalnym, zdaniem Wnioskodawcy, należy w pierwszej kolejności sięgnąć do normy wynikającej z art. 21 ustawy z dnia 12 maja 1989r. Prawo geodezyjne i kartograficzne (DZ.U. z 2020r., poz. 2052 ze zm.), w myśl, której podstawą wymiaru podatków powinny być dane wynikające z ewidencji gruntów i budynków, co wielokrotnie było potwierdzane w wyrokach sądowych. Przykładowo Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 6 września 2016r. sygn. akt II FSK 570/16 wskazał, że co do zasady o sposobie klasyfikacji gruntów lub budynku dla celów podatkowych w podatku od nieruchomości decyduje ich funkcja wskazana w ewidencji gruntów i budynków. Do danych bezwzględnie wiążących organ podatkowy, przy wymiarze podatku od nieruchomości, zalicza się dane dotyczące przeznaczenia, funkcji, obszaru i granic działek gruntu, a także rodzaju zabudowy i powierzchni użytkowej położonych na tych gruntach budynków.

W przepisach upol brak jest legalnej definicji pojęcia budynków mieszkalnych lub ich części „zajętych na prowadzenie działalności gospodarczej”. Ustawa nie odsyła też w tym względzie do innych przepisów prawa. Dlatego, zdaniem Spółki, przy interpretacji tego pojęcia zasadne jest odniesienie się do jego znaczenia językowego.

Zgodnie ze słownikiem Języka Polskiego PWN (http://sjp.pwn.pl/) pojęcie „zająć” oznacza „zapełnić sobą lub czymś jakąś przestrzeń lub powierzchnię”.

Takie podejście znajduje potwierdzenie w judykaturze. W wyroku z dnia 22.07.2009r. Naczelny Sąd Administracyjny, sygn. akt. II FSK 460/08 stwierdził: „Ażeby budynek mieszkalny mógł być opodatkowany stawką właściwą dla budynków związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej, musi być zajęty na prowadzenie działalności gospodarczej, a nie tylko znajdować się w posiadaniu przedsiębiorcy”.

Wnioskodawca zauważa, że w treści przepisów upol ustawodawca posługuje się również pojęciem obiektów „wykorzystywanych” do prowadzenia (na prowadzenie) działalności gospodarczej.

Zatem trzeba przyjąć, że ustawodawca odróżnia znaczenie pojęć „zajęcie” oraz „wykorzystanie” i pojęcia te nie mogą być utożsamiane.

Zgodnie ze Słownikiem Języka Polskiego PWN czasownik „wykorzystać-wykorzystywać” oznacza m.in. „użyć czegoś dla osiągnięcia jakiegoś celu, zysku”. W tym kontekście, w ocenie Wnioskodawcy, użycie do osiągnięcia jakiegoś celu (np. zarobkowego) jest pojęciem szerszym od zajęcia, gdyż wykorzystanie przedmiotu do działalności nie wymaga jego fizycznego zajęcia, zapełnienia powierzchni, fizycznego użytkowania. Użycie do celów zarobkowego może również odbywać się w sposób pośredni, niewymagający zajęcia przez podatnika np. poprzez wynajem/dzierżawę obiektu podlegającego opodatkowaniu (jak w opisanym zdarzeniu przyszłym).

Poprzez budynek mieszkalny (lub jego część) zajęty na prowadzenie działalności gospodarczej należy rozumieć sytuację, gdy dany budynek jest rzeczywiście (fizycznie) użytkowany do prowadzenia działalności, w szczególności:

• w obiekcie tym zlokalizowane zostały zasoby do prowadzenia działalności gospodarczej (przykładowo sprzęty i meble biurowe, urządzenia teleinformatyczne);
• czynności podejmowane w ramach działalności gospodarczej są faktycznie wykonywane z użyciem ww. zasobów przez jego faktycznych użytkowników (ekonomicznych posiadaczy nieruchomości).

Wnioskodawca przytoczył wyrok z dnia 22.07.2020r. Naczelnego Sądu Administracyjnego, sygn. akt II FSK 1089/20, w którym stwierdzono, że „przez budynki (grunty) zajęte na prowadzenie działalności gospodarczej należy rozumieć faktyczne wykonywanie konkretnych czynności, działań w budynku (gruncie) powodujących dokonanie zamierzonych celów lub osiągnięcie konkretnego rezultatu, w ramach prowadzonej działalności gospodarczej”. Podobnie uznał NSA w wyroku z dnia 28.10.2019r., sygn. akt II FSK 1652/19.

W związku z tym, analizowany przepis upol powinien być rozumiany tak, że budynki/lokale mieszkalne należące do przedsiębiorcy co do zasady opodatkowane są niższa stawką, natomiast na zasadzie wyjątku mogą podlegać opodatkowaniu wyższą stawką , gdy zostaną zajęte, tzn. fizycznie zagospodarowane i wykorzystane do działalności gospodarczej przez podmiot faktycznie korzystający z budynku. Tym samym, budynki/lokale mieszkalne, które będą należały do przedsiębiorcy i będą przezeń wykorzystywane do celów  związanych z działalnością gospodarczą, ale nie będą fizycznie zajęte na prowadzenie działalności, powinny podlegać opodatkowaniu stawką przewidzianą dla budynków mieszkalnych i ich części. W konsekwencji, zdaniem Wnioskodawcy, wynajem lokali mieszkalnych osobom fizycznym do celów mieszkalnych (tzn. z przeznaczeniem na użytkowanie lokalu przez najemców dla zaspokojenia ich potrzeb mieszkaniowych), przy braku dysponowania nimi przez właściciela w celu prowadzenia działalności gospodarczej wyklucza spełnienie przesłanki zajęcia nieruchomości mieszkalnej na prowadzenie działalności gospodarczej, zawartej w art. 5 ust. 1 pkt.2 lit. b upol.

W ocenie Wnioskodawcy do uznania, że dany budynek mieszkalny lub jego część należący do przedsiębiorcy jest zajęty na prowadzenie działalności gospodarczej konieczne jest, aby rzeczywiście wykonano w nim czynności składające się na prowadzenie takiej działalności. Natomiast, gdy jest on wykorzystywany zgodnie ze swoim przeznaczeniem do zaspokajania potrzeb mieszkaniowych osób w nim zamieszkujących, to nie można mówić o jego zajęciu na prowadzenie działalności gospodarczej, lecz jedynie o zajęciu na cele mieszkaniowe.

Podsumowując swoje rozważania Wnioskodawca podtrzymuje swoje stanowisko, że będące przedmiotem wniosku budynki (lokale) mieszkalne należące do Spółki i oddawane w najem na cele mieszkaniowe powinny być opodatkowane podatkiem od nieruchomości według stawki wynikającej z art. 5 ust. 1 pkt.2 lit. a upol, tj. „od budynków lub ich części – mieszkalnych”.

Prezydent Miasta Gdańska po rozpatrzeniu przedmiotowego wniosku,                 w świetle obowiązującego stanu prawnego, wyjaśnia co następuje.

Zgodnie z art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 12.01.1991r. o podatkach i opłatach lokalnych (zwana dalej upol)  opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości podlegają: grunty, budynki lub ich części, budowle lub ich części związane z prowadzeniem działalności gospodarczej.

W świetle art. 3 ust. 1 ww. ustawy podatnikami podatku od nieruchomości są osoby fizyczne, osoby prawne, jednostki organizacyjne, w tym spółki nieposiadające osobowości prawnej, będące:

1) właścicielami nieruchomości lub obiektów budowlanych, z zastrzeżeniem ust. 3,

2) posiadaczami samoistnymi nieruchomości lub obiektów budowlanych,

3) użytkownikami wieczystymi gruntów,

4) posiadaczami nieruchomości lub ich części albo obiektów budowlanych lub ich części stanowiących własność Skarbu Państwa lub jednostki samorządu terytorialnego, jeżeli posiadanie:

1. a) wynika z umowy zawartej z właścicielem, Krajowym Ośrodkiem Wsparcia Rolnictwa lub z innego tytułu prawnego, z wyjątkiem posiadania przez osoby fizyczne lokali mieszkalnych nie stanowiących odrębnych nieruchomości,
2. b) jest bez tytułu prawnego, z zastrzeżeniem ust. 2.

Natomiast w myśl art. 1a ust. 1 pkt 3 upol grunty, budynki i budowle związane z prowadzeniem działalności gospodarczej – to grunty, budynki i budowle będące w posiadaniu przedsiębiorcy lub innego podmiotu prowadzącego działalność gospodarczą, z zastrzeżeniem ust. 2a.

Jednocześnie art. 1a ust. 2a pkt 1 cyt. ustawy stanowi, że do gruntów, budynków i budowli związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej nie zalicza się budynków mieszkalnych oraz gruntów związanych z tymi budynkami.

Na podstawie art. 5 ust. 1 upol rada gminy, w drodze uchwały, określa wysokość stawek podatku od nieruchomości. Jednakże ustawodawca określa maksymalne stawki dla poszczególnych kategorii budynków, w tym wyższe dla budynków związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz od budynków mieszkalnych i ich części zajętych na prowadzenie działalności gospodarczej, a niższe-preferencyjne dla budynków mieszkalnych.

Ustawa o podatkach i opłatach lokalnych wprost nie definiuje pojęć takich, jak przedsiębiorca i działalność gospodarcza.

W oparciu o przepisy ustawy Prawo przedsiębiorców (t.j. Dz. U. z 2021, poz. 162 ze zm., zwana dalej upp) należy wskazać, że przedsiębiorcą jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niebędąca osobą prawną, której odrębna ustawa przyznaje zdolność prawną, wykonująca działalność gospodarczą. 

Ustawodawca definiując pojęcie działalności gospodarczej w upol odsyła do jego znaczenia sformułowanego w ustawie Prawo przedsiębiorców. Stosownie do art. 3 cyt. ustawy działalność gospodarcza to zorganizowana działalność zarobkowa, wykonywana we własnym imieniu i w sposób ciągły.

W świetle treści art. 21 ust.1 ustawy z dnia 17.05.1989 r. - Prawo geodezyjne i kartograficzne (t.j. Dz.U. z 2021r. poz. 1990 ze zm.) podstawę wymiaru podatków stanowią dane zawarte w ewidencji gruntów i budynków. Ewidencja jest podstawowym narzędziem służącym do weryfikacji przedmiotów opodatkowania: gruntów i budynków, stanowiących własność podatników, podlegających opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości. Znaczenie dla prawidłowego opodatkowania nieruchomości podatkiem od nieruchomości mają zapisy zawarte w przedmiotowej ewidencji dotyczące posiadanej przez budynek funkcji. Ewidencja ta jest urzędowym rejestrem, w którym uwidacznia się stosowne informacje dotyczące poszczególnych nieruchomości, a wypis z takiego rejestru jest dokumentem urzędowym. Jednocześnie powinna ona zawierać dane niezbędne do określenia rodzaju budynku. Przynależność budynku do odpowiedniej kategorii ustala się zgodnie z zasadami Klasyfikacji Środków Trwałych, prowadzonej na podstawie przepisów o statystyce publicznej (t.j. Dz.U. 2021, poz. 955 ze zm.).

W opisanym przez Wnioskodawcę zdarzeniu przyszłym przedmiotowe budynki, w których będą znajdować się lokale na wynajem stanowić będą budynki mieszkalne, zgodnie ze sposobem zakwalifikowania tych budynków według Klasyfikacji Środków Trwałych oraz ujęciem ich w ww. ewidencji jako budynek mieszkalny.

Art. 1a ust. 1 pkt 3 upol zawiera definicję legalną pojęcia „związane” zgodnie, z którą przez grunty, budynki i budowle związane z prowadzeniem działalności gospodarczej rozumie się grunty, budynki i budowle będące w posiadaniu przedsiębiorcy lub innego podmiotu prowadzącego działalność gospodarczą, z zastrzeżeniem art. 1a ust. 2a upol. Natomiast termin „zajęty” nie został zdefiniowany w upol.

Użyty w art. 5 ust. 1 pkt. 2 lit. b zwrot „zajęty”  oznacza, że dla zastosowania stawki właściwej dla budynków związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą konieczne jest spełnienie kryterium zajętości na prowadzenie działalności, a nie tylko posiadanie nieruchomości przez  przedsiębiorcę.

Uwzględniając powszechnie przyjęte w języku polskim znaczenie słowa „zajęty”, zgodnie ze Słownikiem Języka Polskiego PWN [wydanie internetowe, https://sjp.pwn.pl/sjp/zajac;2542516.html, dostęp 2.03.2022r.] pojęcie „zająć” oznacza m.in. „skorzystać z jakiegoś pomieszczenia lub urządzenia”, „zapełnić  sobą lub czymś jakąś przestrzeń lub powierzchnię”, „wziąć coś w posiadanie”, „zacząć użytkować jakieś pomieszczenie”.

Powyższe potwierdza wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie z dnia 1.06.2011, I SA/Sz 164/11, z którego wprost wynika, „Ażeby budynek mieszkalny mógł być opodatkowany stawką właściwą dla budynków związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej, musi być zajęty na prowadzenie działalności gospodarczej, a nie tylko znajdować się w posiadaniu przedsiębiorcy. To samo odnosi się do części budynku mieszkalnego zajętego na prowadzenie działalności gospodarczej”.

Należy stwierdzić, że nawet jeśli dany budynek figuruje w ewidencji gruntów i budynków jako mieszkalny, a pozostaje w posiadaniu przedsiębiorcy możliwe jest zastosowanie stawki podwyższonej, w przypadku gdy budynek ten jest zajęty na prowadzenie działalności gospodarczej.

Przy czym zdaniem organu podatkowego powyższe nie oznacza, że przedsiębiorca będzie musiał „fizycznie” wykorzystywać posiadany majątek. Bowiem ustawodawca użył sformułowania „zajętych na prowadzenie  działalności gospodarczej”, a nie „w których jest prowadzona działalność gospodarcza”. Oznacza to, że do zastosowania stawki „zajętej z prowadzoną działalnością gospodarczą” wystarczy, żeby nieruchomość Wnioskodawcy służyła do prowadzenia określonego rodzaju działalności gospodarczej.

Z opisanego zdarzenia przyszłego wynika, że ………………………………………………………jest przedsiębiorcą, którego głównym przedmiotem prowadzonej działalności gospodarczej będzie wynajem i zarządzanie nieruchomościami.

Zajęcie nieruchomości przez Wnioskodawcę będzie realizowane poprzez wynajem przez Wnioskodawcę budynków/lokali mieszkalnych, stanowiących element przedsiębiorstwa. Istotą prowadzonej działalności gospodarczej Wnioskodawcy będzie odpłatne świadczenie usług. Z tytułu zawartych umów najmu klienci będą wnosić opłaty, a uzyskany przez Wnioskodawcę dochód z tytułu najmu będzie podstawowym dochodem z prowadzonej działalności gospodarczej. W związku z powyższym Wnioskodawca w przedmiotowych budynkach/lokalach będzie prowadził swoją podstawową działalność gospodarczą, polegającą na wynajmie budynków/lokali mieszkalnych.

Powyższy pogląd jest zgodny z obowiązującą obecnie linią orzeczniczą Naczelnego Sądu Administracyjnego – prawomocne orzeczenia z dnia 23.01.2020r., sygn. akt II FSK 1511/19, II FSK 1252/19.

W tym przypadku przesłanką warunkującą zastosowanie dla budynku mieszkalnego stawki podatku, jak dla „budynków mieszkalnych i ich części zajętych na prowadzoną działalność gospodarczą” jest realizacja w nich działalności gospodarczej, tj. wynajmu budynków/lokali przez Wnioskodawcę.

Jednocześnie przedmiotowe budynki/lokale mieszkalne będą stanowić środek trwały Wnioskodawcy. Oznacza to, że nieruchomości zostaną wprowadzone do ewidencji środków trwałych. Od ich wartości początkowej Spółka będzie miała prawo dokonywać - zgodnie z przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych - odpisów amortyzacyjnych oraz zaliczyć wydatki dotyczące budynków/lokali do kosztów uzyskania przychodów.

Przez aktywa trwałe, zgodnie z art. 3 ust. 1 pkt 12 i 13 ustawy z dnia 29.09.1994r. o rachunkowości (t.j. Dz.U. z 2021, poz. 217 ze zm.), rozumie się aktywa jednostki, które nie są zaliczane do aktywów obrotowych, a więc to kontrolowane przez jednostkę zasoby majątkowe o wiarygodnie określonej wartości, powstałe w wyniku przeszłych zdarzeń, które spowodują w przyszłości wpływ do jednostki korzyści ekonomicznych.

Istotnym jest również, że dzięki wybudowanym budynkom wielorodzinnym Wnioskodawca w sposób zawodowy i profesjonalny będzie dokonywać obrotu gospodarczego budynkami/lokalami, realizując przy tym przedmiot własnej działalności -  wynajem i zarządzanie nieruchomościami.

Z powyższego wynika zdaniem organu podatkowego, że Wnioskodawca wynajmując w sposób zorganizowany, zarobkowy, ciągły oraz w ramach wykonywanej działalności gospodarczej we własnym imieniu, do realizacji gospodarczego celu wypełni przesłanki prowadzenia działalności gospodarczej w wyniku najmu budynków/lokali mieszkalnych.

Dla zastosowania właściwej stawki podatku od nieruchomości kluczowe znaczenie będzie miał tu rodzaj prowadzonej działalności gospodarczej – świadczenie usługi odpłatnego wynajmu nieruchomości, a tym samym znaczenie budynków/lokali mieszkalnych w osiągnięciu efektów tej działalności czyli osiągania zysków. Bowiem bez wykorzystania przedmiotowych budynków lub ich części Wnioskodawca nie będzie mógł zrealizować zamierzenia gospodarczego, a zatem opisane zdarzenie przyszłe potwierdza, że przedmiotowy budynek będzie zajęty na prowadzenie działalności przez Wnioskodawcę. Wynajmowanie budynków/lokali w ramach umów najmu, w tym długoterminowych stanowi istotę przedmiotu działalności gospodarczej Wnioskodawcy, z której będzie on uzyskiwać określone korzyści ekonomiczne – przychody z prowadzonej działalności gospodarczej.

Organ podatkowy ponadto wskazuje, że podatek od nieruchomości jest podatkiem majątkowym. Zgodnie z przepisami podatnikiem podatku od nieruchomości będzie Spółka jako właściciel budynków/lokali, prowadząca w nim działalność gospodarczą polegającą na wynajmie budynków/lokali osobom fizycznym lub przedsiębiorcom.

W uzasadnieniu wniosku Podatnik powołał się na wydane interpretacje indywidualne przez Prezydenta Miasta Gdańska z ……r., sygn. WBMiP-III.3120.2017.ZT oraz Prezydenta Miasta Poznania z dnia …………r., sygn. Fn-XIV.310….2020. W tym miejscu należy wskazać, że w wyroku z dnia 27.06.2019r., sygn. akt II FSK 2372/17 Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził, że „wydanie interpretacji załatwia tylko daną sprawę interpretacyjną, polegającą na udzieleniu informacji o stosowaniu i wykładni prawa podatkowego, co samoistnie nie oddziałuje bezpośrednio na prawa i obowiązki zainteresowanego uzyskaniem interpretacji. Interpretacja zaczyna działać w obszarze praw i obowiązków podmiotu materialnego prawa podatkowego, jeżeli ten do niej się zastosuje”. Ponadto zgodnie z poglądem wyrażonym w wyroku WSA w Łodzi z dnia 7.05.2019r., sygn. akt I SA/Łd 27/19 „wnioskodawca ma uprawnienie do uzyskania od organu podatkowego interpretacji prawa podatkowego w każdej indywidualnej sprawie, która ma kształtować jego prawa i obowiązki na gruncie określonej regulacji podatkowej. Możliwość uzyskania interpretacji indywidualnej prawa podatkowego odnosi się więc do stanów faktycznych przedstawionych przez wnioskodawcę, co do których wykładnia znajdujących w nich zastosowanie przepisów podatkowych może rzutować na prawidłowe rozliczenie wnioskodawcy w ramach danego podatku”.

Mając powyższe na uwadze organ podatkowy podkreśla, że przytoczone przez Wnioskodawcę interpretacje indywidualne zostały wydane w indywidualnych sprawach w oparciu o wskazany stan faktyczny oraz kształtują prawa i obowiązki wyłącznie ich Wnioskodawców.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy, iż budynki (lokale) mieszkalne oddawane przez Spółkę w najem na cele mieszkaniowe będą podlegać opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości według stawki przewidzianej w art. 5 ust. 1 pkt 2 lit. a upol należy uznać za nieprawidłowe.

Niniejsza interpretacja udzielona została w oparciu o przepisy prawa podatkowego obowiązujące na dzień wydania interpretacji przez organ podatkowy i dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego oraz do przedstawienia własnego stanowiska w sprawie oceny prawnej tego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Wnioskodawca ponosi ryzyko związane z ewentualnymi błędem lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu zdarzenia przyszłego. Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego, podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu opisu sprawy przedstawionego we wniosku, udzielona interpretacja traci swa aktualność.

W myśl art. 14na w związku z art. 119a ustawy Ordynacja podatkowa ochrona wynikająca z indywidualnych interpretacji prawa podatkowego jest wyłączona w zakresie stosowania klauzuli przeciwko unikaniu opodatkowania.

POUCZENIE

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, Aleja Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk.

Zgodnie z przepisami ustawy z dnia 30.08.2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz.U. z 2022r. poz. 329 ze zm.) skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego wnosi się w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a. Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi na adres: Prezydent Miasta Gdańska, ul. Nowe Ogrody 8/12, 80-803 Gdańsk.