Urodził się 23 stycznia 1823 r. w Świeciu w rodzinie pedagoga i duchownego protestanckiego. W Berlinie ukończył prawo i ekonomię, potem pracował w administracji państwowej. Po wygraniu konkursu, 6 stycznia 1863 r. objął na dwanaście lat funkcję nadburmistrza Gdańska; potem w latach 1874 i 1886 przedłużano mu umowę o pracę na kolejne kadencje. Z dniem l lipca 1890 r. ze względu na chorobę płuc i cukrzycę zrezygnował z tej funkcji. Zamieszkał w rodzinnym majątku Jeleniec koło Świecia, gdzie zmarł 10 lipca 1893 r.

Był politykiem o liberalnych poglądach, członkiem samorządu prowincji, potem posłem do ogólnoniemieckiego parlamentu. Uważa się go za najwybitniejszą osobowość Gdańska w dziewiętnastym wieku. Tak też oceniali go współcześni. 10 lipca 1890 r. Rada Miejska nadała mu tytuł Honorowego Obywatela, a plac zwany Maślanym otrzymał jego imię. Popiersie Wintera dłuta berlińskiego rzeźbiarza Rudolfa Siemeringa ustawiono w sali Wety Ratusza Głównego Miasta, a w 1904 r. na domu przy ul. Wielkie Garbary 5, gdzie mieszkał przez wiele lat, wmurowano pamiątkową tablicę.

Dziś pamięć o nim pozostała w literaturze. Mało kto wie co Gdańsk mu zawdzięcza. Jadąc koleją do Warszawy nie zdajemy sobie sprawy, że wbrew planom władz pruskich z jego inspiracji odcinek tej linii między Malborkiem i Mławą wybudowała prywatna gdańska spółka, aby zapewnić dostęp do terenów centralnej Polski, skąd mogłyby być eksportowane towary przez port gdański Do dziś korzystamy z systemu kanalizacyjnego wybudowanego w latach 1869-1871 oraz wodociągowego z 1879 r. Chodzimy po kamiennych chodnikach i brukowanych jezdniach Głównego Miasta powstałych za rządów L.Wintera. Jego decyzje doprowadziły do powstania w 1872 r. Muzeum Miejskiego w dawnym klasztorze franciszkańskim przy ul. Rzeźnickiej. Do dziś wykorzystywane są budynki szkolne przy ul. Kładki, Dolna Brama, Dmowskiego powstałe w latach 1875 - 1890. W 1873 r. uruchomiono pierwszą w Gdańsku linię tramwajów konnych łącząca Gdańsk z Oliwą oraz rozbudowano kąpielisko miejskie na półwyspie Westerplatte.

Gdańsk w ciągu 27 lat burmistrzowania L.Wintera przekształcił się z ospałego prowincjonalnego ośrodka w dążące do nowoczesności miasto, którego ludność wzrosła od 85 tysięcy w 1865 r. do 120 tysięcy w 1890 r.

Do negatywów gdańskiego okresu w życiu L.Wintera za liczyć można tylko niefortunny pomysł z marca 1865 r. Zaproponował on Radzie Miejskiej aby w planach remontu i adaptacji Ratusza Głównego Miasta dla potrzeb administracji miejskiej usunąć zabytkowe wnętrza Sali Czerwonej, przystosowując ją do potrzeb biurowych. Propozycja ta wywołała burzliwą dyskusję na marcowym i kwietniowym posiedzeniu Rady. Radni odwoływali się do tradycji i zasług swych przodków w realizacji jej wystroju i konieczności zachowania cennego wyposażenia. Radnych poparli obrońcy pamiątek po dawnym Gdańsku jak i miejscowa prasa. Zarząd Miasta wycofał się z tej koncepcji, przeznaczając salę na miejsce swych posiedzeń.