WBMiP-III.3130.917.2024.AK

INDYWIDUALNA INTERPRETACJA PRAWA PODATKOWEGO

Prezydent Miasta Gdańska działając na podstawie art. 14b, 14j § 1 i § 3,  art. 14c i art. 14k § 1 ustawy z dnia 29.08.1997 r.- Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.), w związku z art. 1 ust.1 pkt 2 ustawy z dnia 16 listopada 2006r. o opłacie skarbowej (Dz.U. z 2023r. poz. 2142 ze zm.), po rozpatrzeniu wniosku z dnia 30.01.2024r. ..Sp. z o.o. w Gdańsku w imieniu, którego działa adw. …….,  o wydanie interpretacji indywidualnej, co do zakresu i sposobu stosowania prawa podatkowego w zakresie opłaty skarbowej w indywidualnej sprawie stwierdza,

iż stanowisko Wnioskodawcy, w sprawie oceny skutków podatkowych w odniesieniu opisanego we wniosku z dnia 30.01.2024 r. stanu faktycznego   

w zakresie iż :

Wnioskodawca jak również jego pełnomocnik nie są zobowiązani do zapłaty opłaty skarbowej od pełnomocnictwa składanego komornikowi sądowemu -  jest prawidłowe.             

UZASADNIENIE

Spółka z o.o. , reprezentowana przez adw. …… (zwana dalej Wnioskodawcą lub Spółką), pismem z dnia 25.01.2024r. (30.01.2024r. data wpływu do tutejszego Urzędu) złożyła wniosek o wydanie interpretacji prawa podatkowego, co do zakresu i sposobu stosowania prawa podatkowego w jego indywidualnej sprawie.

Tutejszy organ podatkowy w dniu 29.04.2024r. na podstawie art.169 ww. ustawy Ordynacja podatkowa wezwał Spółkę do złożenia oświadczenia, o którym mówi art.14b § 4 ww. ustawy. Spółka wskazane w wezwaniu oświadczenie przesłała do tut. organu podatkowego w dniu  6.05.2024 roku. 

W przedmiotowym wniosku o wydanie interpretacji podatkowej Spółka przedstawiła następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest osobą prawną wpisaną do Krajowego Rejestru Przedsiębiorców pod numerem 0000, prowadzącym działalność gospodarczą, której przeważającym przedmiotem jest leasing finansowy. Wnioskodawca udzielił pełnomocnictwa ogólnego  adwokatowi … do reprezentowania Spółki w sprawach związanych z umowami leasingu, w tym w sprawach związanych z windykacją przysługujących Wnioskodawcy należności na etapie postępowania rozpoznawczego przed sądami powszechnymi oraz na etapie postępowań egzekucyjnych.

W sprawach, w których właściwy sąd wyda nakaz zapłaty bądź wyrok oraz zaopatrzy go w klauzulę wykonalności, Wnioskodawca reprezentowany przez pełnomocnika występuje do właściwego komornika sądowego z wnioskiem o wszczęcie i przeprowadzenie egzekucji na podstawie art. 796 kodeksu postępowania cywilnego (dale zwany k.p.c), a w niektórych przypadkach, jeszcze na etapie postępowania sądowego, w związku ze zobowiązaniem sądu wydanym na podstawie art. 139 k.p.c. do doręczania korespondencji stronie przeciwnej za pośrednictwem komornika. Wnioskodawca reprezentowany przez pełnomocnika występuje do właściwego komornika z wnioskiem o doręczenie korespondencji sądowej stronie pozwanej na podstawie art. 3 ust. 4 pkt 1 w zw. z art. 3a ust.1 i 1a ustawy z dnia 22 marca 2018r. o komornikach sadowych, bądź z wnioskiem o ustalenie adresu zamieszkania pozwanego na podstawie art. 3b ustawy z dnia 22 marca 2018 roku o komornikach sądowych. We wszystkich powyższych przypadkach wraz z właściwym wnioskiem, pełnomocnik przekłada komornikowi poświadczoną za zgodność z oryginałem, kopię pełnomocnictwa ogólnego udzielonego przez Wnioskodawcę. 

W związku z tak przedstawionym stanem faktycznym Wnioskodawca zadał pytanie:

Czy Wnioskodawca, jak również jego pełnomocnik są zobowiązani do zapłaty opłaty skarbowej od pełnomocnictwa składanego komornikowi ?

Stanowisko Wnioskodawcy:

Obowiązek uiszczenia opłaty skarbowej od pełnomocnictwa  powstaje wyłącznie z chwilą złożenia dokumentu w:

1. w organie administracji publicznej,
2. w sądzie
3. w podmiocie, o którym mowa w art. 1 ust. 2 ustawy tj. w podmiocie innym niż organ administracji rządowej i samorządowej wykonujący zadania zakresu administracji publicznej.

W ocenie Wnioskodawcy, komornik sądowy nie jest żadnym z wymienionych podmiotów, wobec czego  w przypadku złożenia pełnomocnictwa komornikowi, obowiązek uiszczenia opłaty skarbowej nie powstaje.

Wnioskodawca zaznacza, iż nie powinno budzić wątpliwości, że komornik sądowy nie jest organem administracji, jak również podmiotem innym niż organ administracji rządowej i samorządowej wykonującym zadania z zakresu administracji publicznej. Przede wszystkim jest to związane z odrębną regulacją postępowania z zakresu administracji publicznej, które jest regulowane przez przepisy procedury administracyjnej (art. 1 pkt 1 k.p.a.) i postępowania egzekucyjnego podlegającego regulacji zawartej w kodeksie postępowania cywilnego. Jak podkreślił Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w wyroku z dnia 16 września 2008 roku sygn. akt I SA/GL 192/08 z oczywistych względów należy wykluczyć pogląd, iż sądowe postępowanie egzekucyjne może mieścić się w kategorii spraw z zakresu administracji publicznej.                                                                                      

Wnioskodawca wskazał, iż za brakiem możliwości zakwalifikowania komornika jako podmiotu wykonującego zadania z zakresu administracji publicznej, innego niż organ administracji rządowej i samorządowej opowiedział się także Minister Finansów w interpretacji ogólnej z dnia 9 czerwca 2015r. ( sygn. PT1.050.1.2015. LJU.19) w zakresie opodatkowania podatkiem od towarów i usług czynności wykonywanych przez komorników sądowych, gdzie powołując się na orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej wskazano, że (…) komornicy nie są związani z władzami publicznymi jako pracownicy, ponieważ nie są włączeni do administracji publicznej. Prowadzą działalność na własny rachunek i własną odpowiedzialność, mogą swobodnie, chociaż podlegają pewnym ograniczeniom prawnym, ustalić w jaki sposób będą wykonywać swoją pracę i sami otrzymują środki, z których pochodzą ich dochody.       

Zdaniem Wnioskodawcy powyższe potwierdza, że komornik nie jest organem administracji, jak również podmiotem innym niż organ administracji rządowej i samorządowej wykonującym zadania z zakresu administracji publicznej, a tym samym złożenie komornikowi dokumentu pełnomocnictwa nie stanowi złożenia go w sprawie z zakresu administracji publicznej, które to złożenie podlega opłacie skarbowej.

Wnioskodawca stwierdza również, iż komornik nie może być także uznany za sąd, a prowadzone przez niego postępowania nie można uznać za postępowanie sądowe. Spółka powoła się na stanowisko Trybunału Konstytucyjnego wyrażone w wyroku z dnia 20 stycznia 2004r. o sygn. akt. SK 26/03 gdzie TK wskazał- zgodnie z art. 758 k. p. c komornik jest szczególnego rodzaju organem państwowym (..).Zarówno art. 758 k. p. c jak i art. 1 ustawy o komornikach sądowych podkreślają organizacyjne i funkcjonalne powiązanie komornika z władzą sądowniczą, a więc z konstytucyjnie wyodrębnioną postacią władzy publicznej. Komornicy działają przy sądach rejonowych, nie wchodząc jednak w ich strukturę. Nie są też organem władzy sądowniczej ( z uwagi na odmienność funkcji, nie polegającej na wymiarze sprawiedliwości – art. 175 ust. 1 Konstytucji). Komornicy są strukturą wyodrębnioną, wyposażoną we władztwo, o własnych kompetencjach.

Spółka stoi na stanowisku, iż ustawa o opłacie skarbowej nie pozwala na utożsamianie komornika z sądem. Na poparcie powyższego Wnioskodawca przytoczył wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie  z dnia 8 lutego 2017r. o sygn. SA/OI 927/16, w którym sąd  powołując się na stanowisko Trybunału Konstytucyjnego wyrażone w wyroku z dnia 12 kwietnia 2012 roku o sygn. SK 21/11, wyjaśnił status komornika. WSA w Olsztynie wskazał , że komornik nie jest organem władzy sądowniczej – jest co najwyżej pomocniczym organem wymiaru sprawiedliwości. Wnioskodawca w swoim wniosku wskazuje, iż Trybunał Konstytucyjny wprost wskazał, że komornik nie jest  organem władzy sądowniczej – pomimo organizacyjnego i funkcjonalnego powiązania z władzą sądowniczą, komornicy nie są jednak organami tej władzy i nie sprawują wymiaru sprawiedliwości. Spółka wskazuje, że zgodzić się należy, że komornicy przyjęli część kompetencji władzy publicznej – możliwość prowadzenia egzekucji. Jednak ustawą określony zakres działania nie jest wystarczający do przyjęcia, że komornicy są organem władzy publicznej, czy też organem państwa. W konsekwencji nie  sposób uznać komornika za organ administracji publicznej, ani sąd w rozumieniu przepisów Ustawy. Wnioskodawca wskazuje jednocześnie, że w tym samym orzeczeniu WSA w Olsztynie wskazał, że zgodnie z treścią art. 1 k. p. c.  i art. 758 k. p. c  postępowanie egzekucyjne nie mieści się w zakresie pojęcia „postępowanie sądowe”, a raczej są to  pojęcia o wspólnym zakresie w sytuacjach  gdy sąd jest sądem egzekucyjnymi i w tym zakresie prowadzi postępowanie sądowe. Zatem, jak stwierdził Wnioskodawca, postępowanie  prowadzone przez komornika nie jest postępowaniem sądowym. Wnioskodawca przytoczył również uzasadnienie wyroku, w którym Wojewódzki Sąd Administracyjny  w wyroku z dnia 26 maja 2017 roku sygn. akt SA Lu/1052/16 gdzie wskazał – użyte w art. 1 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 16 listopada 2006roku o opłacie skarbowej sformułowanie ,,złożenie dokumentu stwierdzającego udzielenie pełnomocnictwa albo jego odpisu, wypisu, lub kopii w postepowaniu sądowym nie obejmuje złożenia dokumentu pełnomocnictwa komornikowi w związku z prowadzoną przez niego egzekucją. Egzekucja sądowa prowadzona przez komornika nie jest bowiem „postępowaniem sądowym” w rozumieniu art.1 ust.1 pkt2 ustawy o opłacie skarbowej, a złożenie komornikowi sądowemu w związku z prowadzoną przez niego egzekucją dokumentu stwierdzającego udzielenie pełnomocnictwa nie powoduje powstania obowiązku uiszczenia opłaty skarbowej, o którym mowa w art. 1 ust. 1 pkt 2 i art. 6 ust. 1 pkt 4 wymienionej ustawy. W przepisach k. p. c. komornik sądowy oraz sąd realizujący kompetencje przypisane mu w zakresie postępowania egzekucyjnego określone są wprawdzie wspólnym mianem „sądowe organy egzekucyjne”, jednak nie zmienia to pozycji ustrojowej i funkcjonalnej komornika. Jednocześnie przytoczone określenie nie zostało wykorzystane w regulacjach ustawy o opłacie skarbowej, która nie tylko wiąże obowiązek uiszczenia opłaty skarbowej ze złożeniem dokumentu pełnomocnictwa w postępowaniu sądowym prowadzonym przez sąd, ale także – konsekwentnie - poza organami administracji rządowej i samorządowej oraz podmiotami, o których mowa w art.1 ust. 2, wymienia wyłącznie i jednoznacznie sąd jako podmiot, który może żądać przedstawienia oryginału dowodu zapłaty  opłaty skarbowej (art. 8 ust. 5 ustawy) oraz który ma obowiązek przekazania informacji o przypadkach nieuiszczenia tej opłaty (art. 11 ust. 2 ustawy). Ostatecznie WSA w Lublinie doszedł do konkluzji, że art. 1 ust.1 pkt 2 ustawy  o opłacie skarbowej określa zdarzenie, którego zaistnienie powoduje powstanie „obowiązku podatkowego” tj. obowiązku uiszczenia opłaty skarbowej, natomiast w art. 6 ust.1 (pkt 4) wymienionej ustawy uregulowany został moment powstania tego obowiązku. Przepisy te zawierają zatem regulację różnych aspektów powstania jednego (tego samego) obowiązku i z tego powodu powinny być analizowane łącznie. Spółka wskazuje, iż taka analiza wskazuje, że dla powstania obowiązku,  istotne jest zarówno to, iż dokument pełnomocnictwa (w oryginale, odpisie, wypisie kopii) ma nastąpić „w postępowaniu sądowym”, jak i to że ma to mieć miejsce w sądzie.

Wnioskodawca wskazuje również, iż przeciwko objęciu zakresem regulacji ustawy o opłacie skarbowej pełnomocnictw składanych komornikowi przemawia ponadto przepis art. 11 ust. 1 i 2. Nakłada on obowiązek na podmioty, którym złożono dokument stwierdzający udzielenie pełnomocnictwa, obowiązek comiesięcznego zbiorczego raportowania o przypadkach nieuiszczenia należnej opłaty skarbowej do właściwych organów podatkowych. W katalogu podmiotów zobowiązanych do przekazania takich informacji ustawodawca umieścił: sądy, organy administracji rządowej i samorządowej wykonujące zadania z zakresu administracji publicznej. W ocenie Wnioskodawcy nie budzi wątpliwości, że komornik sądowy nie został objęty ustawowym obowiązkiem składania do organu podatkowego informacji zbiorczej o przypadkach nieuiszczenia opłaty skarbowej od pełnomocnictwa.

Wnioskodawca wskazał, iż za prawidłowością jego stanowiska, że zarówno Wnioskodawca, jak i jego pełnomocnik nie są zobowiązani do zapłaty opłaty skarbowej od składanego komornikowi pełnomocnictwa ,przemawia utrwalona linia interpretacyjna:

1. Prezydenta Miasta Stołecznego Warszawy z dnia 21 listopada 2019 roku, sygn. COP-13.310.10.2019.GWA; z dnia 28 października 2019, sygn. COP-13.310.1.2019 GWA; z dnia 3 października 2018r., sygn. PE-10-OP.3130.42.2018.BPO; z dnia 27 lutego 2018 roku, sygn.PE-10-OP.3130.91.2017.BPO; z dnia 4 marca 2016 roku, sygn. PE-OP.3130.15.2016.BPO,

2.Prezydenta Miasta Krakowa z dnia 26 lipca 2016 roku, sygn. PD-03-3130.8.1.2016 GK; z dnia 14 grudnia 2015 roku, sygn. PD-01.3130.8.2.2015.GK,

3.Prezydenta Miasta Szczecina z dnia 8 października 2019 roku, sygn. WPiOL-II.310.3.2019 EJ,  WPiOL-II.310.1.2019.EJ; z dnia 25 lipca 2016 roku, sygn.WPiOL-II.310.1.2016.LR,

4.Prezydenta Miasta Katowice z dnia 26 sierpnia 2016 roku, sygn.PO-III.310.2.2016.BT; z dnia 2 stycznia 2020roku, sygn.EO-III.310.33.2019.BT,

5.Prezydenta Miasta Łodzi z dnia 10 sierpnia 2016 roku, sygn.DFP-FN-XI.310.2.2016,

6.Prezydenta Miasta Wrocławia z dnia 26 sierpnia 2016 r. ,sygn.WPO-KP.310.9.2016.KD.

7.Prezydenta Miasta Torunia z dnia 22 listopada 2019 roku, sygn.WPiW.310.17.2019.WS,

8.Prezydenta Miasta Leszna z dnia 5 stycznia 2021 roku, sygn. FP.310.1.2021.PK,

9.Burmistrza Grodziska Mazowieckiego z dnia 25 sierpnia 2016 roku, sygn. FN.EF.3130.I.2016.ET,

10. Burmistrza Brzegu z dnia 22 stycznia 2021 roku, sygn. FN.II.310.1.2021.

Spółka wskazuje, iż z treści przywołanych powyżej interpretacji wnioskodawcy, opisując stan faktyczny wskazywali, iż ich umocowanie wynikało z pełnomocnictwa ogólnego do działania na etapie postępowania sądowego i egzekucyjnego i było składane komornikowi w postępowaniu egzekucyjnym. Tym samym kluczowe znacznie dla treści wydanych interpelacji indywidualnych miał sam fakt składania pełnomocnictwa na etapie postępowania egzekucyjnego przez komornika, który jak wykazano powyżej, nie należy do kręgu podmiotów, z którymi Ustawa wiąże obowiązek podatkowy.       

Stanowisko organu podatkowego:

Prezydent Miasta Gdańska po rozpatrzeniu przedmiotowego wniosku, w świetle obowiązującego stanu prawnego wyjaśnia co następuje.  

Zgodnie z art.1ust.1 ustawy z dnia 16 listopada 2006 o opłacie skarbowej (zwana dalej u.o.s.), opłacie skarbowej podlega:

• w sprawach indywidualnych z zakresu administracji publicznej:

1. dokonywanie czynności urzędowej na podstawie zgłoszenia lub na wniosek,
2. wydanie zaświadczenia na wniosek,
3. wydanie zezwolenia lub koncesji,  

• złożenie dokumentu stwierdzającego udzielenie pełnomocnictwa lub prokury albo jego odpisu, lub wypisu lub kopii – w sprawie z zakresu administracji publicznej lub w postępowaniu sądowym.

2) Opłacie skarbowej podlega również dokonanie czynności urzędowej, wydanie zaświadczenia oraz zezwolenia (pozwolenia) przez podmiot inny niż organy administracji rządowej lub samorządowej, w związku z wykonywaniem zadań z zakresu administracji publicznej, a także złożenie w takim podmiocie dokumentu stwierdzającego udzielenie pełnomocnictwa lub prokury albo jego odpisu, wypisu lub kopii.         

Jednocześnie Załącznik do u.o.s. w części IV określa, że od złożenia dokumentu stwierdzającego udzielenie pełnomocnictwa lub prokury oraz jego odpisu, wypisu lub kopii – od każdego stosunku pełnomocnictwa (prokury) opłata skarbowa wynosi 17 zł.

W myśl art. 6 ust.1  u.o.s. obowiązek zapłaty opłaty skarbowej powstaje:

• od dokonania czynności urzędowej – z chwilą dokonania zgłoszenia lub złożenia wniosku o dokonanie czynności urzędowej;
• od wydania zaświadczenia – z chwilą złożenia wniosku o wydanie zaświadczenia;
• od wydania zezwolenia (pozwolenia, koncesji) – z chwilą złożenia wniosku o wydanie zezwolenia (pozwolenia, koncesji);
• od złożenia dokumentu stwierdzającego udzielenie pełnomocnictwa lub prokury oraz od jego odpisu, wypisu lub kopii – z chwilą złożenia dokumentu w organie administracji publicznej, sądzie lub podmiocie, o którym mowa w art.1 ust.2  

Z treści art.1ust.1pkt 2 u.o.s. wynika, że opłacie skarbowej podlega złożenie dokumentu stwierdzającego udzielenie pełnomocnictwa lub prokury albo jego odpisu, wypisu lub kopii w sprawach z zakresu administracji publicznej lub w postępowaniu sądowym.

Należy podkreślić, iż przepisy o opłacie skarbowej nie uzależniają obowiązku uiszczenia opłaty skarbowej od rodzaju pełnomocnictwa i zakresu czynności do jakich upoważnia ono pełnomocnika. Przesłanką powstania obowiązku uiszczenia opłaty skarbowej jest samo złożenie dokumentu pełnomocnictwa. Opłacie skarbowej  podlega nie tyle samo udzielenie pełnomocnictwa, czy też dokument pełnomocnictwa, tylko złożenie takiego dokumentu, ale wyłącznie w sprawach z zakresu administracji publicznej lub w postępowaniu sądowym. Powyższe wynika z faktu, iż tylko w tych przypadkach złożenie dokumentu stwierdzającego udzielenie pełnomocnictwa lub prokury związane jest z działaniem organu administracji publicznej oraz podmiotu innego niż organ administracji publicznej wykonujących zadania z zakresu administracji publicznej lub sądu.       

Status komornika to całokształt jego uprawnień i obowiązków określonych ustawą o komornikach sądowych i egzekucji oraz przepisami kodeksu postępowania cywilnego i innych ustaw. W świetle przepisów prawa egzekucyjnego komornik jest wyodrębnionym od sądu organem władzy egzekucyjnej (art. 758 ustawy z dnia 17 listopada 1964 roku  kodeks postępowania cywilnego Dz.U. z 2023 poz.1550 zwany dalej k.p.c.).                                     

Zgodnie z przepisami przepisów prawa administracyjnego komornik jest funkcjonariuszem publicznym działającym przy sądzie. W piśmiennictwie zwraca się uwagę, że status komornika sądowego jest zróżnicowany ze względu na przepisy tych gałęzi  prawa i działów prawa, które zaliczane są do prawa publicznego. Z prawnokonstucyjnego punktu widzenia komornik jest organem władzy publicznej i to nie tylko w znaczeniu funkcjonalnym, ale i podmiotowym. Jest ponadto pomocniczym organem wymiaru sprawiedliwości, ponieważ czynności komornika pozostają w ścisłym związku z działalnością sądu jako organu sprawiedliwości.   

W powyższej sprawie wypowiedział się Trybunał Konstytucyjny w wyroku z dnia 12 kwietnia 2021 roku sygn.. nr TK SK 21/11. W swoim orzeczeniu, charakteryzując pozycję ustrojową komornika sądowego uznał, że stwierdzenie   „organ władzy publicznej” należy odnieść do organu egzekucyjnego, którym jest komornik. Jednocześnie Trybunał Konstytucyjny wprost wskazał, że komornik nie jest organem władzy sądowniczej – pomimo organizacyjnego  i  funkcjonalnego powiązania z władzą sądowniczą, komornicy nie są jednak organami tej władzy i nie sprawują wymiaru sprawiedliwości. Oczywiście zgodzić się należy, że komornicy przejęli część kompetencji władzy publicznej – możliwość prowadzenia egzekucji. Jednak ustawą określony zakres działania nie jest wystarczający do przyjęcia, że komornicy są organami administracji publicznej czy też organem państwa.                        

W kontekście powyższego należy uznać, że komornik nie jest organem administracji publicznej, ani sądowej w rozumieniu art. 6 ust. pkt 4 u.o.s. 

Wskazując na art. 758 k.p.c podkreślić należy, że znajduje się on w drugiej księdze – Postepowanie egzekucyjne, dział I Organy egzekucyjne, a zgodnie z jego regulacją sprawy egzekucyjne należą do zakresu działania sądów rejonowych i komorników. Wskazany przepis nie określa jednak co oznacza pojęcie „sprawy egzekucyjne”. Mając na uwadze treść art.1 k.p.c. sprawami egzekucyjnymi w znaczeniu art. 758 k. p. c. są w zasadzie sprawy z zakresu prawa cywilnego, rodzinnego, opiekuńczego, gospodarczego oraz prawa pracy, jak również sprawy z zakresu ubezpieczeń społecznych oraz inne sprawy, do których stosuje się k.p.c. a w których zostały wydane tytuły egzekucyjne w celu przymusowego ich wykonania.

Organami egzekucyjnymi obok sądów rejonowych są komornicy o czym wprost stanowi art. 759 k.p.c. Podkreślić należy, że zarówno sądy jako organy egzekucyjne, jak i komornicy prowadzą postępowanie egzekucyjne i dokonują czynności egzekucyjnych, które są uregulowane co do formy,  miejsca i czasu ich dokonywania przepisami k.p.c. Nie zmienia to jednak faktu, że są to czynności egzekucyjne prowadzone w ramach postępowania egzekucyjnego. Należy rozróżnić odrębność postępowania egzekucyjnego i sądowego.  

Wyjaśnić należy, że postępowanie sądowe jest prowadzone przed sądem i przez sąd, podczas gdy postępowanie egzekucyjne może być prowadzone przez sąd i przez komornika jako organy egzekucyjne.

W postępowaniu egzekucyjnym sąd występuje w podwójnym charakterze - sądu egzekucyjnego prowadzącego postępowanie sądowe (np.: gdy nadaje klauzule wykonalności, rozpoznaje skargi na czynności i postanowienia komornika) i organu egzekucyjnego wykonującego czynności egzekucyjne (np. przy egzekucji czynności zastępowalnej (art. 1049 k.p.c), czynności niezastępowalnej (art.1050 k.p.c) przy egzekucji świadczeń polegających na zaniechaniu dokonania oznaczonych czynności lub nieprzeszkadzania czynnością wierzyciela  (art. 1051 k.p.c).

Komornik występuje zaś jako organ egzekucyjny prowadzący postępowanie egzekucyjne. W sprawach zastrzeżonych dla sądu, komornik jest tylko organem spełniającym polecenia sądu.                                                                                                                                                                                                              

Pełnomocnik nie składa pełnomocnictwa sądowi, lecz komornikowi.

Należy również wskazać, że analogiczne stanowisko zajęły sądy WSA : w Lublinie – wyrok z dnia 26 maja 2017r., sygn. akt I SA/Lu 1052/16,  w Warszawie - wyrok z 28 listopada 2017r. sygn. akt III SA/Wa 124/17,   w Olsztynie – wyrok z dnia 8 lutego 2017r., sygn. akt I SA/Ol/927/16 i  w Bydgoszczy sygn. akt. I SA/ Bd/343/21 -wyrok z 20 lipca 2021r.                              

Zgodnie z art. 3 ust. 4 pkt 1 ustawy z dnia 22 marca 2018 roku o komornikach sądowych Dz.U. 2023 poz. 1691 (zwana dalej u. o. k. s), komornik wykonuje również czynności na zlecenie sądu albo na wniosek powoda zobowiązanego przez sąd na podstawie art. 139 §1 ustawy z dnia 17 listopada 1964r. – k.p.c. – osobiście doręcza bezpośrednio adresatowi zawiadomienia sądowe, pisma procesowe oraz inne dokumenty sądowe za potwierdzeniem odbioru i oznaczeniem daty, albo stwierdza, że adresat pod podanym adresem nie zamieszkuje.

Art.  3a ust. 1 ww. ustawy stanowi że doręczenia, o których mowa w art.  3 ust.  4 pkt 1 ustawy komornik dokonuje w terminie 14 dnia od daty otrzymania zlecenia.

Natomiast stosownie  do treści art. 3a ust.1a wraz z wnioskiem, o którym mowa w art. 3 ust. 4 pkt 1, przedkłada się komornikowi zobowiązanie do dokonania doręczenia, o którym mowa w art. 139  ustawy z dnia 17 listopada 1964 r.- Kodeks postępowania cywilnego. Przedłożenie zobowiązania adresowanego do pełnomocnika procesowego jest równoznaczne z wykazaniem przez pełnomocnika procesowego umocowania do wystąpienia z wnioskiem o dokonanie doręczenia.       

Zgodnie z  art. 3b ustawy o komornikach sądowych w przypadku zwrotu przez komornika pisma, o którym mowa w art. 3a ust. 4, podmiot zlecający może wystąpić do tego komornika z wnioskiem o podjęcie czynności zmierzających do ustalenia aktualnego adresu zamieszkania adresata. W tym celu komornik może żądać niezbędnych informacji od pomiotów wymienionych w 761 § 1 pkt 3-6 k.p.c. Komornik może także korzystać z informacji posiadanych z urzędu, jeżeli aktualny adres adresata jest mu znany.   

Czynności komornika określone w ww. przepisach  należy zakwalifikować jako czynności nieegzekucyjne.

Tryb doręczeń unormowanych w art.  3a ust. 1 i 1a ustawy o komornikach sądowych, który określa  jeszcze inne wymogi formalne wniosku o doręczenie, a mianowicie wraz z wnioskiem o którym mowa w art. 3 ust. 4 pkt 1, przekłada się  komornikowi zobowiązanie do dokonania doręczenia, o którym mowa w art. 139  ustawy k.p.c.

Przedłożenie zobowiązania adresowanego do pełnomocnika procesowego jest równoznaczne z wykazaniem przez pełnomocnika procesowego umocowania do wystąpienia z wnioskiem o dokonanie doręczenia. 

Komornik wykonuje czynności określone w  art. 3 ust. 4 pkt 1 i 1a ustawy o komornikach sądowych  jako doręczyciel, z określonym pakietem uprawnień, mającym umożliwić mu skuteczne doręczenie korespondencji sądowej. Zgodnie z art. 41 ustawy z dnia 28 lutego 2018 roku o kosztach komorniczych (Dz.U. z 2024 poz. 377) komornikowi przysługuje opłata za doręczenie na zlecenie sądu zawiadomień sądowych, pism procesowych oraz innych dokumentów sądowych za potwierdzeniem odbioru i oznaczeniem daty. Opłata za doręczenie nie jest opłatą egzekucyjną.   

Z treści art. 3 ust. 4 pkt 1 i 1a ustawy o komornikach sądowych wynika, iż komornik zawsze będzie działał na : zlecenie sądu bądź na wniosek powoda zobowiązanego przez Sąd. Powód (jego pełnomocnik) realizuje nałożone przez niego zobowiązanie sądu.

Zatem należy stwierdzić, iż ww. działania komornika, który jak stwierdzono, nie  jest organem władzy sądowniczej, ani organem administracji publicznej nie będą się mieściły w postępowaniu sądowym. Komornik jest jedynie doręczycielem korespondencji na zlecenie sądu, za którą otrzyma określoną w przepisach prawa opłatę.        

Biorąc pod uwagę powyższe  należy stwierdzić, iż postępowaniu w przedmiocie doręczenia korespondencji sądowej na podstawie art. 3 ust. 4  pkt 1 w związku z art. 3a ust. 1 i 1a ustawy o komornikach sądowych, bądź w postępowaniu w przedmiocie ustalenia adresu na podstawie art. 3b ustawy o komornikach sądowych nie będą stanowiły spraw z zakresu postępowania sądowego lub  spraw z zakresu administracji publicznej            

Egzekucja sądowa prowadzona przez komornika sądowego nie jest postępowaniem sądowym, ani postępowaniem z zakresu administracji publicznej w rozumieniu art. 1 ust.1 pkt 2 u. o. s., zatem  złożenie komornikowi sądowemu w związku z prowadzoną przez niego egzekucją dokumentu stwierdzającego udzielenie pełnomocnictwa ( w oryginale, pełnomocnictwie lub kopii) nie powoduje powstania obowiązku uiszczenia opłaty skarbowej, o której mowa w art. 1 ust.1 pkt 2 i art. 6 ust.1 pkt 4 u. o. s.

Również pełnomocnictwo złożone w przedmiocie doręczenia korespondencji sądowej na podstawie art. 3 ust. 4 pkt 1 w związku z art. 3a ust. 1 i 1a ustawy o komornikach sądowych bądź w przedmiocie ustalenia adresu na podstawie art. 3 b ustawy o komornikach sądowych nie będzie powodowało powstania obowiązku wynikającego z art. 1 ust. 1 pkt 2 u. o. s.     

Zatem stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 30.01.2024r. należy   uznać za prawidłowe. 

Zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego, którym organ podatkowy jest ściśle związany.

Wnioskodawca ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku stanu faktycznego.

Interpretacja wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku.

W związku z powyższym w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność. W myśl art. 14 na Ordynacji podatkowej w związku z art. 119a Ordynacji podatkowej ochrona wynikająca z indywidualnych interpretacji prawa podatkowego jest wyłączona w zakresie stosowania klauzuli przeciwko unikaniu opodatkowania.

POUCZENIE

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, Aleja Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk.

Skarga na interpretację przepisów prawa podatkowego wydana w indywidualnej sprawie może być oparta wyłączenie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.       

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działania lub bezczynności są przedmiotem skargi na adres: Prezydent Miasta Gdańska, ul. Nowe Ogrody 8/12 , 80-803 Gdańsk.