INDYWIDUALNA INTERPRETACJA PRAWA PODATKOWEGO

Prezydent Miasta Gdańska działając na podstawie art. 14j § 1 i § 3 w zw. z art. 14b, art. 14c i art. 14k § 1 ustawy z dnia 29.08.1997 r.- Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2015 r. poz. 613), w zw. z art. 4 i art. 6 ustawy z dnia 12.01.1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (tekst jedn. Dz. U. z 2014 r. poz. 849 ze zm.), po rozpatrzeniu wniosku ………z dnia …………….. o udzielenie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu stosowania prawa podatkowego w indywidualnej sprawie stwierdza,

iż stanowisko Wnioskodawcy, w odniesieniu do zdarzenia przyszłego, opisanego we wniosku z dnia …………………….,

w zakresie powstania obowiązku podatkowego od przedmiotów opodatkowania wchodzących w skład Terminala od 1 stycznia roku następującego po zakończeniu budowy tj. po dokonaniu, zakończonego pozytywnie, rozruchu technologicznego na mokro - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

 …….. pismem z dnia ……………… r., złożyło wniosek o wydanie indywidualnej interpretacji prawa podatkowego. Wnioskodawca wskazał, że jest inwestorem w zakresie budowy i eksploatacji terminala przeznaczonego do magazynowania i przeładunku ropy naftowej, produktów ropopochodnych, chemicznych oraz innych wyrobów płynnych luzem wraz z systemem rurociągów łączących terminal ze stanowiskami przeładunkowymi oraz zlokalizowanym poza granicami nieruchomości zapleczem składowo- przeładunkowo- przetwórczym. Całość umożliwiać będzie dodatkowo obsługę transportu morskiego, rurociągowego, kolejowego i drogowego. Inwestycja realizowana jest przez Wnioskodawcę na gruncie dzierżawionym od …………………… Zgodnie z umową dzierżawy za należyte wykonanie zobowiązania Wnioskodawcy do wybudowania terminala strony umowy będą uważać uprawomocnienie się decyzji o pozwoleniu na użytkowanie ostatniego z obiektów budowlanych.

Wnioskodawca wskazał, że proces budowy inwestycji charakteryzuje się dużym skomplikowaniem i składa się z wielu etapów. W ramach inwestycji powstaną m.in.:

- park zbiornikowy, obejmujący 6 zbiorników na ropę naftową z dachami pływającymi o pojemności ………….. m³, każdy wraz z instalacjami technologicznymi ropy naftowej w parku zbiorników, przewodami, armaturą i agregatami pompowymi w przepompowni ropy naftowej oraz rurociągami przesyłowymi,

- budynek administracyjno- techniczny wraz z centralną dyspozytornią i główną jednostką systemów automatyki oraz w pełni wyposażonym laboratorium do badania ropy naftowej,

- pompownia wodna i pianowa z ujęciem wody morskiej oraz obwodową siecią p.poż. i nadzbiornikowymi systemami gaszenia pożarów i wyposażeniem w podręczny sprzęt gaśniczy,

- oczyszczalnia ścieków deszczowych i substancji ropopochodnych wraz z kolektorem głównym i siecią rozdzielczą,

- pozostałe instalacje pomocnicze dla parku zbiorników wraz z systemem monitoringu.

Wnioskodawca wyjaśnił również, że ze względu na charakterystykę i cel inwestycja została zaliczona do przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko, dlatego niezbędne jest wydanie decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach zgody na realizację inwestycji.

…………………….. wskazało ponadto, że w trakcie realizacji inwestycji dokonywane są tzw. odbiory częściowe robót, które dokumentują prowadzenie robót i stan ich zaawansowania. Protokół Odbioru Częściowego Robót jest wystawiany comiesięcznie i jest załącznikiem do comiesięcznej faktury za roboty. Zakończenie wszystkich robót na całym zadaniu potwierdzone jest wpisem w dzienniku budowy o zakończeniu wszystkich robót i podpisaniem protokołu końcowego. W tym momencie Wnioskodawca wystąpi do Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego z wnioskiem o pozwolenie na użytkowanie. Podczas odbiorów technicznych sprawdza się parametry techniczne urządzeń i materiałów oraz czy zostały one zamontowane w sposób bezpieczny i dokładny (tzw. rozruch na sucho). Uprawomocnienie pozwolenia na użytkowanie nie stanowi podstawy do użytkowania Terminala. Pozwolenie to umożliwia jedynie rozpoczęcie rozruchu technologicznego poszczególnych obiektów i urządzeń. Rozruch ten pozwala na sprawdzenie prawidłowości działania poszczególnych urządzeń i obiektów.

Ostatnim etapem procesu odbioru prac od wykonawcy jest końcowy odbiór zamówienia. Warunkiem koniecznym do odbioru końcowego jest przeprowadzenie rozruchu technologicznego tzw. na mokro. Po pozytywnym zakończeniu ww. etapu Terminal zostanie przekazany do eksploatacji.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie: „Kiedy powstanie obowiązek podatkowy w podatku od nieruchomości od przedstawionych w zdarzeniu przyszłym przedmiotów opodatkowania wchodzących w skład Terminala?”

Wnioskodawca przedstawiając własne stanowisko w sprawie oceny prawnej zdarzenia przyszłego wyjaśnił, że w jego ocenie obowiązek podatkowy w przedmiocie poszczególnych obiektów Terminala powstanie 1 stycznia roku następującego po zakończeniu budowy tj. w analizowanym przypadku po dokonaniu, zakończonego pozytywnie, rozruchu technologicznego na mokro.

………………………… stwierdziło, iż przez użyte w art. 6 ust. 2 pojęcie „zakończenie budowy” należy rozumieć faktyczne zakończenie prac związanych ze wznoszeniem budowli/budynków, a nie dopełnienie formalnych obowiązków przewidzianych w przepisach prawa budowlanego. W ocenie Wnioskodawcy zakończenie prac związanych ze wznoszeniem budynków oznacza faktyczne wykonanie prac budowlanych i wykończeniowych. Zatem przed dokonaniem rozruchu na mokro nie można mówić o zakończeniu budowy, czy rozpoczęciu użytkowania. Zdaniem Wnioskodawcy za przyjęciem jego poglądu świadczy również fakt, iż dopiero po zakończeniu ww. rozruchu dokonany będzie odbiór końcowy inwestycji.

…………………………… wskazało również, że za jego stanowiskiem pośrednio przemawia także fakt, iż przed dokonaniem rozruchu na mokro obiekty składające się na Terminal nie będą mogły być uznane za środki trwałe, jako niespełniające jego definicji. Oznacza to, że w przypadku budowli nie będzie znana podstawa opodatkowania. Aby obiekt mógł stanowić środek trwały musi posiadać cechy wymienione w art. 16a ust. 1 ustawy z dnia 15.02.1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych, a więc wartość (wartość początkową) oraz cechę kompletności i zdatności do użytku.

Wnioskodawca podkreślił, iż składnik majątku spełnia cechę kompletności, jeżeli jest wyposażony we wszystkie elementy konstrukcyjne umożliwiające jego funkcjonowanie zgodnie z przeznaczeniem. Poprzez sformułowanie „zdatny do użytku” należy natomiast rozumieć możliwość faktycznego oraz prawnego użytkowania. Oznacza to, że w dniu przyjęcia do używania środki trwałe powinny być obiektywnie gotowe do wykorzystania ich przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą.

Prezydent Miasta Gdańska po rozpatrzeniu przedmiotowego wniosku, w świetle obowiązującego stanu prawnego, wyjaśnia co następuje.

Zgodnie z art. 6 ust. 1 ustawy z dnia 12.01.1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (tekst jedn. Dz.U. z 2014 poz. 849 ze zm.), zwanej dalej u.p.o.l., „obowiązek podatkowy powstaje od pierwszego dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym powstały okoliczności uzasadniające powstanie tego obowiązku”.

Natomiast, zgodnie z art. 6 ust. 2 u.p.o.l., „jeżeli okolicznością, od której jest uzależniony obowiązek podatkowy, jest istnienie budowli albo budynku lub ich części, obowiązek powstaje z dniem pierwszego stycznia roku następującego po roku, w którym budowa została zakończona albo w którym rozpoczęto użytkowanie budowli albo budynku lub ich części przed ich ostatecznym wykończeniem”.

Tut. organ podatkowy wskazuje, że ustawodawca w treści art. 6 ust. 2 u.p.o.l. dla nowo wybudowanych budowli lub budynków przewidział dwie obligatoryjne przyczyny powstania obowiązku podatkowego od 1 stycznia roku następnego tj. po zakończeniu budowy budowli, budynków lub ich części albo po rozpoczęciu użytkowania budowli, budynku lub ich części przed ich ostatecznym wykończeniem.

W związku z tym, że pojęcie „zakończenie budowy” nie zostało wyjaśnione na gruncie u.p.o.l. zasadne jest w pierwszej kolejności dokonanie wykładni językowej tego pojęcia. Zgodnie z Uniwersalnym Słownikiem języka polskiego pod red. prof. Stanisława Dubisza, Wydawnictwo Naukowe PWN, 2008 r., str. 340, „budowa” to „wznoszenie obiektu budowlanego; budowanie (…)”. Natomiast „zakończyć to „doprowadzić (doprowadzać) coś do końca, do jakiegoś wyniku; skończyć, ukończyć (…)” (op. cit., str. 803). Wykładnia językowa tego pojęcia pozwala zatem z całą stanowczością uznać, iż poprzez „zakończenie budowy” rozumie się ukończenie prac związanych wyłącznie ze „wznoszeniem obiektu budowlanego”. Zatem jeżeli w wyniku prowadzenia prac budowlanych powstanie obiekt budowlany to budowę należy uznać za zakończoną. Potwierdzenie wykładni językowej stanowi również wykładnia systemowa zewnętrzna tj. przepisy ustawy z dnia 7.07.1994 r. Prawo budowlane (tekst jedn. Dz.U. z 2013 r. poz. 1409), zwanej dalej u.p.b., regulującej działalność polegającą na budowie obiektów budowlanych. Z art. 54 u.p.b. wynika, że inwestor, który wybudował na podstawie pozwolenia na budowę obiekt budowlany, powinien zawiadomić organ administracji architektoniczno- budowlanej o zakończeniu budowy. Dokumenty niezbędne do załączenia do zawiadomienia o zakończeniu budowy obiektu budowlanego określa art. 57 ust. 1-3 u.p.b. Zgodnie z ww. przepisem do zawiadomienia o zakończeniu budowy obiektu budowlanego inwestor zobowiązany jest załączyć oryginał dziennika budowy, oświadczenie kierownika budowy o doprowadzeniu do należytego stanu i porządku terenu budowy, oświadczenie kierownika o zgodności wykonania obiektu budowlanego z projektem, warunkami pozwolenia na budowę, przepisami i obowiązującymi polskimi normami. Zatem zakończenie budowy nastąpi, gdy obiekt budowlany spełnia przewidziane prawem warunki do złożenia zawiadomienia o zakończeniu budowy. Złożenie zawiadomienia nie jest przy tym konieczne do uznania, iż nastąpiło faktyczne zakończenie budowy. Wystarczy, że będą spełnione warunki upoważniające do złożenia tego zawiadomienia (por. Leonard Etel, Komentarz do art. 6 ustawy o podatku od nieruchomości, System Informacji Prawnej Lex).

Bogumił Pahl w glosie aprobującej do wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 8.05.2014 r., sygn. II FSK 1228/12, podkreślił „(…) zakończenie budowy jest pewnym stanem faktycznym związanym z zaprzestaniem prac nad wznoszeniem obiektu budowlanego. Również w orzecznictwie wskazuje się, że w sensie techniczno- budowlanym można mówić o zakończeniu budowy obiektu budowlanego, gdy odpowiada on warunkom, jakie przewiduje prawo budowlane wobec budowy legalnej przy zawiadomieniu organu nadzoru budowlanego o zakończeniu budowy (…). Tym samym powstanie obowiązku podatkowego w podatku od nieruchomości uzależnione jest od momentu faktycznego zakończenia prac związanych ze wznoszeniem budynku i nie jest uwarunkowane uzyskaniem prawa do jego użytkowania”. Podobnie wypowiedział się Naczelny Sąd Administracyjny w wyrokach z dnia 10.03.2006 r., sygn. II OSK 625/05 oraz z dnia 23.01.2008 r., sygn. II FSK 1522/06, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z dnia 23.01.2009 r., sygn. III SA/Wa 2010/08 oraz Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w wyroku z dnia 8.01.2009 r., sygn. I SA/GL 781/08.

Podkreślenia również wymaga, iż potwierdzenie stanu faktycznego ukończenia prac związanych ze wznoszeniem obiektu budowlanego znajdzie odzwierciedlenie w dzienniku budowy, który jest dokumentem przebiegu prac budowlanych. Zgodnie z art. 45 ust. 1 u.p.b. dziennik budowy stanowi urzędowy dokument przebiegu robót budowlanych oraz zdarzeń i okoliczności zachodzących w toku wykonywania robót. Z dziennikiem budowy, który jest dokumentem urzędowym, wiąże się domniemanie prawne prawdziwości zawartych w nim danych (por. wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 23.01.2008 r., sygn. I SA/Po 1249/07 oraz wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie z dnia 22.05.2014 r., sygn. II SA/Rz 146/14).

Zgodnie z art. 22 pkt 9 u.p.b. do podstawowych obowiązków kierownika budowy należy m.in. zgłoszenie obiektu budowlanego do odbioru odpowiednim wpisem do dziennika budowy. Natomiast, zgodnie z art. 57 ust. 1 u.p.b., dziennik budowy dołącza się do zawiadomienia o zakończeniu budowy lub wniosku o udzielenie pozwolenia na użytkowanie. „Obowiązkowym zadaniem kierownika budowy jest doprowadzenie do zakończenia realizacji budowy, zarówno w znaczeniu faktycznym, jak i prawnym (art. 22 pkt 9). Kończąc budowę pod względem faktycznym, kierownik budowy ma obowiązek zgłoszenia obiektu budowlanego do odbioru (końcowego), co czyni, dokonując odpowiedniego w tym względzie wpisu do dziennika budowy” (por. Alicja Plucińska- Filipowicz, Kamil Buliński i Tomasz Filipowicz w Komentarzu do art. 22 ustawy Prawo budowlane, System Informacji Prawnej Lex).

Zatem „zakończenie budowy” oznacza zaistnienie stanu faktycznego ukończenia prac związanych ze wznoszeniem obiektu budowlanego. Konsekwencją „zakończenia budowy” jest powstanie budowli lub budynku, o których mowa w art. 1a ust. 1 pkt 1) i pkt 2) u.p.o.l., stanowiących przedmioty opodatkowania podatkiem od nieruchomości.

Ostatni wpis w dzienniku budowy potwierdza zatem wystąpienie okoliczności, o której mowa w art. 6 ust. 2 u.p.o.l. tj. „istnienie budowli albo budynku lub ich części”, co skutkuje powstaniem obowiązku podatkowego od 1 stycznia roku następnego.

Bez znaczenia dla kwestii powstania obowiązku podatkowego jest dokonywanie przez podatnika działań służących wyposażaniu tego obiektu lub weryfikowaniu ich przydatności do prowadzenia określonej działalności gospodarczej. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie w wyroku z dnia 3.10.2012 r., sygn. I SA/Ol 418/12, wyjaśnił „W sytuacji, gdy nastąpiło zakończenie budowy, bez znaczenia na gruncie art. 6 ust. 2 u.p.o.l. pozostaje fakt nieużytkowania budynku ze względu na brak windy. Powstanie obowiązku podatkowego w podatku od nieruchomości uzależnione jest bowiem od momentu faktycznego zakończenia prac związanych ze wznoszeniem budynku (…)”.

W niniejszej sprawie Wnioskodawca w zdarzeniu przyszłym wskazał, że zakończenie wszystkich robót na całym zadaniu potwierdzone jest wpisem w dzienniku budowy o zakończeniu wszystkich robót i podpisaniem protokołu końcowego. W tym momencie Wnioskodawca ma wystąpić do Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego z wnioskiem o pozwolenie na użytkowanie. Wnioskodawca wskazał ponadto, iż celem dokonania tzw. rozruchu na mokro jest sprawdzenie prawidłowości działania poszczególnych urządzeń, sprawdzenie ich parametrów i wydajności oraz porównanie ich z paramentami projektowymi. Rozruch technologiczny na mokro może być dokonany dopiero po uzyskaniu przez Wnioskodawcę decyzji o pozwoleniu na użytkowanie poszczególnych obiektów Terminala. Uzyskanie tego pozwolenia ma być poprzedzone tzw. rozruchem na sucho, mającym na celu sprawdzenie parametrów technicznych urządzeń i materiałów, konstrukcji i instalacji oraz czy urządzenia, materiały, instalacje oraz konstrukcje wykonane zostały w sposób dokładny i bezpieczny, zgodnie z określonymi warunkami ich montażu i użytkowania.

Zdaniem Wnioskodawcy dopiero prawidłowo przeprowadzony tzw. rozruch na mokro ma skutkować „zakończeniem budowy”.

Z powyższym stanowiskiem nie można się zgodzić. Tak jak organ wyjaśnił powyżej przez „zakończenie budowy” do celów opodatkowania podatkiem od nieruchomości rozumie się zaistnienie stanu faktycznego zaprzestania prac nad wznoszeniem obiektu budowlanego. Zatem uzyskanie pozwolenia na użytkowanie obiektu jest zawsze poprzedzone zakończeniem budowy. Dlatego bez znaczenia w zakresie powstania obowiązku podatkowego jest okoliczność wskazana przez Wnioskodawcę w zdarzeniu przyszłym tj. przeprowadzenie testów na mokro po uzyskaniu pozwolenia na użytkowanie.

W ocenie organu nie można się również zgodzić ze stanowiskiem Wnioskodawcy, iż przed wprowadzeniem obiektów składających się na Terminal do ewidencji środków trwałych nie będzie znana podstawa ich opodatkowania. Zdaniem Wnioskodawcy dopiero prawidłowo przeprowadzony tzw. rozruch na mokro potwierdzi, iż obiekty są kompletne i zdatne do użytku, co będzie stanowić podstawę do wprowadzenia ich do ewidencji środków trwałych.

Zgodnie z art. 4 ust. 1 pkt 2) i pkt 3) u.p.o.l. podstawę opodatkowania stanowi „dla budynków lub ich części- powierzchnia użytkowa; dla budowli lub ich części związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 4-6-wartość, o której mowa w przepisach o podatkach dochodowych, ustalona na dzień 1 stycznia roku podatkowego, stanowiąca podstawę amortyzacji w tym roku, niepomniejszona o odpisy amortyzacyjne, a w przypadku budowli całkowicie zaamortyzowanych- ich wartość z dnia 1 stycznia roku, w którym dokonano ostatniego odpisu amortyzacyjnego. Ponadto, zgodnie z art. 4 ust. 5. u.p.o.l., „jeżeli od budowli lub ich części, o których mowa w ust. 1 pkt 3, nie dokonuje się odpisów amortyzacyjnych- podstawę opodatkowania stanowi ich wartość rynkowa, określona przez podatnika na dzień powstania obowiązku podatkowego”.

Tut. organ odnosząc się do wskazanej argumentacji wyjaśnia, że ustawodawca w treści art. 4 ust. 1 pkt 2) u.p.o.l. odsyła do przepisów ustaw regulujących podatki dochodowe wyłącznie w przedmiocie ustalania wartości początkowej budowli ujętej w ewidencji środków trwałych. Ustawodawca użył bowiem sformułowania „(…) wartość, o której mowa w przepisach o podatkach dochodowych, ustalona na dzień 1 stycznia roku podatkowego, stanowiąca podstawę amortyzacji w tym roku, niepomniejszona o odpisy amortyzacyjne (…)”. Z literalnego brzmienia ww. przepisu, wynika, że wolą ustawodawcy było to, aby przepisy ustaw regulujących podatki dochodowe stanowiły  podstawę jedynie do ustalania wartości budowli, a nie podstawę do ustalania przedmiotu opodatkowania. W tym zakresie jedyną podstawą są przepisy ustawy o podatkach i opłatach lokalnych z uwzględnieniem przepisów ustawy Prawo budowlane.

Jeżeli zatem dany obiekt stanowi przedmiot opodatkowania na gruncie u.p.o.l. (budowlę) jego wartość początkowa jest ustalana, z zastrzeżeniem wyjątków przewidzianych w ustawie, na podstawie przepisów regulujących podatki dochodowe.

Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 5.10.2012 r., sygn. II FSK 1402/11, wskazał „Wykładnia przepisu art. 6 ust. 2 u.p.o.l. nie stwarza podstaw do przyjęcia, aby w przypadku, gdy w świetle przepisów Prawa budowlanego budowa budowli zostało już uprzednio zakończona, miarodajnym zdarzeniem determinującym moment powstania obowiązku podatkowego, miałaby być chwila kiedy budowla jest gotowa do wykorzystania na potrzeby działalności zgodnie z przeznaczeniem, utożsamiana w istocie rzeczy z wpisem budowli do ewidencji środków trwałych”. Natomiast w wyroku z dnia 10.06.2014 r., sygn. II FSK 1335/12, orzekł „Przedmiotem podatku jest określony w ustawie stan faktyczny lub prawny, z którym ustawodawca wiąże powstanie obowiązku podatkowego, zaś podstawa opodatkowania to ilościowe określenie przedmiotu opodatkowania. Zatem podstawa opodatkowania nie może dookreślać przedmiotu opodatkowania. Podstawa opodatkowania musi być odnoszona do danego przedmiotu opodatkowania. Najpierw należy ustalić przedmiot opodatkowania, a następnie ustalić podstawę opodatkowania rozumianą jako wartość, od której nalicza się podatek”.

Podobnie wypowiedział się Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku w wyroku z dnia 30.03.2010 r., sygn. I SA/Bk 38/10 oraz Rafał Dowgier i Leonard Etel w artykule „Podstawa opodatkowania w podatku od nieruchomości w przypadku budowli, które nie stanowią odrębnego środka trwałego”, PPLiFS.2015.5.6, System Informacji Prawnej Lex.

Argumentu za przyjęciem, iż „zakończenie budowy” stanowi zakończony pozytywnie tzw. rozruch na mokro, nie może stanowić również fakt, iż strony w treści umowy dotyczącej wybudowania Terminala postanowiły, że „gdy rozruch na mokro nie przebiegnie pozytywnie ma ona prawo m.in. do odstąpienia od umowy w części, w której elementy Terminala Naftowego nie funkcjonują prawidłowo. Dopiero po zakończeniu ww. rozruchu Wnioskodawca odbierze od Wykonawcy Terminal na podstawie Protokołu Odbioru Końcowego Zamówienia”. Przyjmuje się bowiem, iż ustalenia umów cywilnoprawnych nie mają jakiegokolwiek wpływu na ustalenie przedmiotu i podstawy opodatkowania. Szczególny charakter obowiązku podatkowego, odróżniający go od zobowiązań cywilnoprawnych, polega bowiem na tym, że obowiązek podatkowy wynika nie z umownych zobowiązań stron, lecz z aktów prawnych bezwzględnie obowiązujących, rangi ustawy (por. wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 29.07.2014 r., sygn. I SA/Gl 75/14).

Wobec przytoczonej argumentacji wskazać należy, że obowiązek podatkowy od przedmiotów opodatkowania wchodzących w skład Terminala powstanie, zgodnie z art. 6 ust. 2 u.p.o.l., od 1 stycznia roku następnego po zakończeniu ich budowy. Przez czym momentem „zakończenie budowy” Terminala będzie faktyczne zakończenie prac związanych ze wznoszeniem obiektów budowlanych oraz urządzeń służących do magazynowania i przeładunku ropy naftowej i paliw płynnych. Bez znaczenia dla daty powstania obowiązku podatkowego pozostaje przy tym okoliczność dokonywania przez Wnioskodawcę czynności potwierdzających prawidłowość funkcjonowania obiektów Terminala poprzez przeprowadzenie prób technologicznych.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy, iż obowiązek podatkowy od przedmiotów opodatkowania wchodzących w skład Terminala powstanie 1 stycznia roku następującego po zakończeniu budowy tj. po dokonaniu, zakończonego pozytywnie, rozruchu technologicznego na mokro, należało uznać za nieprawidłowe.

POUCZENIE

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, Aleja Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk.

Zgodnie z przepisami ustawy z dnia 30.08.2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn. Dz.U. z 2012 r poz. 270) skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego wnosi się po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację, w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu- do usunięcia naruszenia prawa. Skarga powinna zostać wniesiona w dwóch egzemplarzach w terminie 30 dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie 60 dni od dnia wniesienia tego wezwania. Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi na adres: Prezydent Miasta Gdańska, ul. Nowe Ogrody 8/12, 80-803 Gdańsk.