|
Urodził się w rodzinie o korzeniach mennonickich 11 października 1804 r. w Stalewie koło Malborka. Przypuszcza się, że uczęszczał do elbląskiego gimnazjum. Studia rozpoczął w Akademii Budowlanej w Berlinie, kontynuował na Uniwersytecie Berlińskim, ucząc się fizyki i matematyki. Odbył podróż studyjną po Europie. W 1836 r. uzyskał uprawnienia inżyniera budowlanego. Specjalizował się w pracach przy budowie linii kolejowych i obiektów stacyjnych, w tym kolei na trasie Stargard Szczeciński -Koszalin - Kołobrzeg. Około 1860 roku zajął się projektowaniem nowoczesnych sieci kanalizacyjnych dla największych miast niemieckich. W czerwcu 1863 r. na zlecenie Zarządu i Rady Miejskiej Gdańska rozpoczął opracowywanie projektu systemu kanalizacyjnego dla Gdańska wraz z polem irygacyjnym na Stogach i planem osuszenia terenów Dolnego Miasta. Centralnym punktem tego systemu była czynna do dnia dzisiejszego przepompownia ścieków na Wyspie Ołowianka oraz podłączone do niej główne kolektory z Głównego, Starego i Dolnego Miasta. Założenia projektu przedstawił mieszkańcom w opublikowanej książeczce w 1865 r. Projekt przyjęty do realizacji, został wykonany w latach 1869-1871 przez firmę Johna i Alexandra Airdów. Na systemie kanalizacyjnym Gdańska wzorowały się inne miasta takie jak Berlin, Wrocław, Królewiec, a także Wiedeń, w którym E.F.Wiebe opracowywał projekty. W 1875 r. przeszedł na emeryturę. Z okazji 80-lecia jego urodzin 6 stycznia 1885 r., Rada Miasta Gdańska przyznała mu tytuł Honorowego Obywatela. Dyplom ozdobiony widokami miasta, w tym Ratuszem, Kościołem Mariackim, stacją pomp, Dworem Artusa, wręczyła mu 10 lutego w Berlinie delegacja władz miasta, na czele z nadburmistrzem Leopoldom Winterem i przewodniczącym Rady Otto Stefensem. Wiebe zmarł w Berlinie 23 lutego 1892 r. opracował: dr Mirosław Gliński
|
Metryczka publikacji